Μια σαρδέλα στο δρόμο

Έχει αρχίσει και μπαίνει για τα καλά το καλοκαίρι. Αρκετοί φίλοι έχουν ήδη κάνει τα πρώτα και επόμενα μπάνια, αλλά εγώ δεν θέλω να ξέρω τίποτα. Περιμένω να ζεσταθεί ακόμα το νερό, επειδή δεν έχω και πολύ όρεξη να αρρωσταίνω τώρα. Όχι τίποτα άλλο, έχω και εξεταστική...

Ευχάριστα όλα αυτά. Το καλοκαιράκι είναι ωραίο, θα πας στη θάλασσα, θα φας το καρπουζάκι σου, μια χαρά όλα. Είναι μόνο ένα πράγμα που δεν είναι και τόσο καλό και δεν μου αρέσει, και είναι από αυτά που δεν σου είναι και τόσο εύκολο να αγνοήσεις. Συνειδητοποιώ μεν ότι το φαινόμενο οφείλεται τόσο στο που βρίσκομαι όσο και σε μια γενικότερη κατάσταση η οποία επικρατεί, και στην τελική θα μπορούσε να αποδειχθεί ωφέλιμη για την χώρα και ειδικότερα για την πόλη στην οποία μένω, αλλά και πάλι...

Αυτό που σου γυροφέρνω τόση ώρα είναι το λεγόμενο Φαινόμενο της Κονσέρβας, ή αλλιώς Σαρδελοκατάσταση. Δεν θέλω να σε τρομάξω ή στεναχωρήσω, αλλά έχεις βρεθεί κι εσύ σε τέτοια κατάσταση. Είναι αυτό που συμβαίνει όταν πρέπει να φτάσεις κάπου, και ο μόνος τρόπος που έχεις για να το κάνεις είναι με τα Μέσα Μαζικής Κυκλοφορίας. Ναι, καλά μάντεψες. Και πολύ σωστά φανταστικές ένα λεωφορείο γεμάτο τουρίστες, κι εσύ ο έρμος που προσπαθείς να βρεις ένα κενό χώρο όγκου 3/4 του δικού σου όπου να μπορείς να χωρέσεις μέχρι τουλάχιστον την επόμενη στάση. 

Αυτή είναι η περίοδος που ξυπνάω το πρωί, και σκέφτομαι με απόγνωση ότι πρέπει να πάρω το λεωφορείο για να φτάσω στη σχολή μου. Παλιά ήταν μόνο η σκέψη του εισιτηρίου, το οποίο είναι πανάκριβο παρεπιπτόντως, αλλά δεν είναι επί της παρούσης. Τώρα σε αυτό έχει προστεθεί και το άγχος του αν θα βρεις ελεύθερο χώρο (ούτε καν θέση!) για να μπορέσεις να ανέβεις στο λεωφορείο. 

Μετά από την πρωινή ρουτίνα λοιπόν, η οποία για τον καθένα μας συμπεριλαμβάνει διαφορετικές αλλά εξίσου επίπονες διαδικασίες, φτάνεις επιτέλους στη στάση και περιμένεις το λεωφορείο. Και να που, μετά από κανένα τέταρτο (τις μέρες που η τύχη σου δεν έχει ρεπό), ξεπροβάλλει στο βάθος το λεωφορείο με την οδηγάρα του, που αναγκαστικά φοράει το γυαλί τύπου Terminator και έχει το ταμπεραμέντο σε τέτοια ύψη που αν βρισκόσουν στον κάτω όροφο και κοιτούσες έξω, θα πάθαινες κρίση υψοφοβίας. Αφού κάνεις σήμα για να σταματήσει το λεωφορείο, αρχίζεις και περπατάς παράλληλα με την πορεία του, καθώς το έχεις ήδη μάθει πως δεν πρόκειται να σταματήσει εκεί που είσαι εσύ, αλλά τουλάχιστον πέντε μέτρα πιο πέρα. Είναι και κάποια διαδικασία, μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι πρέπει να σταματήσεις, να αποφασίσεις αν όντως να σταματήσεις ή να κάνεις πως δεν έχεις δει τίποτα, να πατήσεις το φρένο... εγώ τους καταλαβαίνω τους οδηγούς. Άσε που είναι και πρωί ακόμα!
Και με τα πολλά ανεβαίνεις στο λεωφορείο. Και ακούς την επική φράση: "Δώσε να σου κόψω το εισιτήριο, κατέβα και ανέβα από πίσω". Μπροστά δεν έχουμε χώρο, πρέπει να ανέβω από την πίσω πόρτα του λεωφορείου!


Τέλος πάντων, πάει και αυτό. Κόβεις εισιτήριο, ανεβαίνεις από πίσω. Τώρα το πως ανεβαίνεις, είναι ένα θέμα από μόνο του. Υποθέτουμε όμως ότι τα έχεις καταφέρει και είσαι μέσα στο λεωφορείο. Αρχίζεις και μανιωδώς αναζητάς κάποιο σημείο στήριξης πριν ξεκινήσει ο οδηγός λες και συμμετέχει σε αγώνα δρόμου, και στη διαδικασία κοπανάς και κάποιον διπλανό σου. Και αρχίζει η Οδύσσεια... 


Όπως είπαμε, ο οδηγός δεν αναλογίζεται και πολύ το γεγονός ότι πίσω του έχει ανθρώπους και όχι πατάτες, οπότε μερικές φορές (τις περισσότερες δηλαδή) κάνει πως είναι ο Vin Diesel στο The Fast And The Furious. Εγώ πάντα είχα την απορία, πως μπορεί να ξεκινάει και να σταματάει τόσο απότομα ένα λεωφορείο γεμάτο με κόσμο! Από που βρίσκει τόσο μεγάλη ροπή για να ξεκινήσει, και τι τεχνολογίας φρένα έχει για να μπορέσει να σταματήσει μισό μέτρο πριν συγκρουστεί με το μπροστινό αμάξι!


Πέρα από τα τεχνικά ζητήματα όμως, το τι γίνεται μέσα στο λεωφορείο είναι το ενδιαφέρον. Όσοι έχουν προλάβει να βρουν θέση, είναι κάπως καλύτερα από τους όρθιους, αλλά και αυτό δεν ισχύει καθολικά. Μερικές φορές είναι σε χειρότερη μοίρα, ειδικά αν βρεθεί κάποιος που έχει τη φαεινή ιδέα να κουβαλήσει μαζί του αποσκευές, ψώνια ή οτιδήποτε άλλο ογκώδες. Τότε είναι που τους αλλάζεις τα φώτα όλων!
Επίσης, σε κάτι τέτοιες στιγμές νομίζω ότι η έκφραση "να έρθεις κοντά με τον κόσμο" παίρνει άλλη έννοια. Το να καταλάβεις πως νιώθει το ζαμπόν όταν φτιάχνεις σάντουιτς πραγματικά σε κάνει να συνειδητοποιήσεις πολλά για σένα και τους γύρω σου. Συνειδητοποιείς πως όταν ιδρώνεις είναι καλό να χρησιμοποιείς αποσμητικό, και εύχεσαι να το είχε κάνει ο τύπος που έχει χώσει τη μασχάλη του στη μούρη σου προσπαθώντας να κρατηθεί όρθιος. Συνειδητοποιείς πως όταν πλησιάσεις στη στάση, πρέπει να κάνεις ό,τι είναι δυνατό για να φύγεις από το μονοπάτι που θα χαράξει η θεία που θέλει να κατέβει με κόστος τη ζωή της, εκτός και αν απολαμβάνεις την αίσθηση του βάρους της πάνω στο πόδι σου. Επίσης, καταλαβαίνεις πως είναι καλό να είσαι κοντά στο παράθυρο ή στην πόρτα, και μάλιστα με την πλάτη προς το εν λόγω, ειδάλλως πρέπει να προετοιμαστείς για το περιστασιακό χούφτωμα... Και άλλο ένα: το να έχεις ακουστικά μπορεί να σε σώσει από πολλές περίεργες καταστάσεις! Έστω και αν δεν ακούς τίποτα.


Κάπου εδώ όμως πρέπει να πω και κάτι άλλο το οποίο πολύ συχνά με απασχολεί. Προχθές που πάλι ήμουν στο λεωφορείο το σκεφτόμουν. Όσο άσχημο και να είναι αυτό που ισχύει για τους ντόπιους κάθε καλοκαίρι, νομίζω πως είναι αρκετά άσχημο και για τους τουρίστες. Φαντάσου απλά να έχεις φύγει να πας κάπου, να κάνεις τις διακοπές σου, να διασκεδάσεις... και να βρεθείς ένα πρωινό μέσα σε λεωφορείο που πρακτικά ξεχειλίζει από κόσμο. Μετά βίας παίρνεις ανάσα, από τη μία επειδή δεν υπάρχει αρκετός αέρας για όλους, από την άλλη επειδή ο αέρας που υπάρχει είναι αμφιβόλου ποιότητος. Το μπάνιο που έκανες εχθές το βράδυ φαίνεται να είναι μακρινή ανάμνηση και ήδη κολλάς λες και σ'έχουν λούσει με μέλι λόγω του πρώτου ταξιδιού της ημέρας, ενώ έχεις να κάνεις τόσα άλλα. Άλλη όρεξη δεν είχες το πρωί, σε χουφτώνουν κιόλας, και δεν βγάζεις και άκρη ποιος είναι με τόσο κόσμο γύρω, να μπορέσεις να βρίσεις κανέναν. Άσε που παίζει να χάσεις και τη στάση σου μέσα στο σαματά! Και αν πας να ρωτήσεις κάποιον για οδηγίες... σώθηκες!


Βάσανο, βάσανο... τόσο για μας όσο και για αυτούς. Μια λύση θα ήταν να αυξηθούν τα λεωφορεία ή να γίνουν πιο συχνά τα δρομολόγια τους, νομίζω. Και πιο χαλαρά θα είμαστε, και περισσότερες θέσεις εργασίας! 
Αλλά επειδή αυτά δεν γίνονται και είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας, νομίζω ότι απλά θα πρέπει να μάθουμε να το αγνοούμε, αν δεν μπορούμε να το απολαύσουμε. Πιστεύω ένα μανταλάκι θα μπορούσε να αποβεί ανεκτίμητο για το ζήτημα του ιδρώτα. Από την αρχή θα είναι λίγο περίεργα για όσους δεν το έχουν ξαναδεί, αλλά πιστεύω με τον καιρό θα το συνηθίσουμε όλοι. Στο κάτω κάτω, μια ιδέα είναι όλα!
Επίσης, θα πρότεινα να εφαρμοστούν συστήματα ομαλής εκκινήσεως και επιβράδυνσης στα λεωφορεία. Όχι τίποτα άλλο, αλλά είμαστε που είμαστε σαν τις σαρδέλες, μη γίνουμε τονοσαλάτα...


Αυτά. Πάω σπίτι τώρα. Αλλά με τα πόδια. Νομίζω σου εξήγησα το γιατί.