Μια σαρδέλα στο δρόμο

Έχει αρχίσει και μπαίνει για τα καλά το καλοκαίρι. Αρκετοί φίλοι έχουν ήδη κάνει τα πρώτα και επόμενα μπάνια, αλλά εγώ δεν θέλω να ξέρω τίποτα. Περιμένω να ζεσταθεί ακόμα το νερό, επειδή δεν έχω και πολύ όρεξη να αρρωσταίνω τώρα. Όχι τίποτα άλλο, έχω και εξεταστική...

Ευχάριστα όλα αυτά. Το καλοκαιράκι είναι ωραίο, θα πας στη θάλασσα, θα φας το καρπουζάκι σου, μια χαρά όλα. Είναι μόνο ένα πράγμα που δεν είναι και τόσο καλό και δεν μου αρέσει, και είναι από αυτά που δεν σου είναι και τόσο εύκολο να αγνοήσεις. Συνειδητοποιώ μεν ότι το φαινόμενο οφείλεται τόσο στο που βρίσκομαι όσο και σε μια γενικότερη κατάσταση η οποία επικρατεί, και στην τελική θα μπορούσε να αποδειχθεί ωφέλιμη για την χώρα και ειδικότερα για την πόλη στην οποία μένω, αλλά και πάλι...

Αυτό που σου γυροφέρνω τόση ώρα είναι το λεγόμενο Φαινόμενο της Κονσέρβας, ή αλλιώς Σαρδελοκατάσταση. Δεν θέλω να σε τρομάξω ή στεναχωρήσω, αλλά έχεις βρεθεί κι εσύ σε τέτοια κατάσταση. Είναι αυτό που συμβαίνει όταν πρέπει να φτάσεις κάπου, και ο μόνος τρόπος που έχεις για να το κάνεις είναι με τα Μέσα Μαζικής Κυκλοφορίας. Ναι, καλά μάντεψες. Και πολύ σωστά φανταστικές ένα λεωφορείο γεμάτο τουρίστες, κι εσύ ο έρμος που προσπαθείς να βρεις ένα κενό χώρο όγκου 3/4 του δικού σου όπου να μπορείς να χωρέσεις μέχρι τουλάχιστον την επόμενη στάση. 

Αυτή είναι η περίοδος που ξυπνάω το πρωί, και σκέφτομαι με απόγνωση ότι πρέπει να πάρω το λεωφορείο για να φτάσω στη σχολή μου. Παλιά ήταν μόνο η σκέψη του εισιτηρίου, το οποίο είναι πανάκριβο παρεπιπτόντως, αλλά δεν είναι επί της παρούσης. Τώρα σε αυτό έχει προστεθεί και το άγχος του αν θα βρεις ελεύθερο χώρο (ούτε καν θέση!) για να μπορέσεις να ανέβεις στο λεωφορείο. 

Μετά από την πρωινή ρουτίνα λοιπόν, η οποία για τον καθένα μας συμπεριλαμβάνει διαφορετικές αλλά εξίσου επίπονες διαδικασίες, φτάνεις επιτέλους στη στάση και περιμένεις το λεωφορείο. Και να που, μετά από κανένα τέταρτο (τις μέρες που η τύχη σου δεν έχει ρεπό), ξεπροβάλλει στο βάθος το λεωφορείο με την οδηγάρα του, που αναγκαστικά φοράει το γυαλί τύπου Terminator και έχει το ταμπεραμέντο σε τέτοια ύψη που αν βρισκόσουν στον κάτω όροφο και κοιτούσες έξω, θα πάθαινες κρίση υψοφοβίας. Αφού κάνεις σήμα για να σταματήσει το λεωφορείο, αρχίζεις και περπατάς παράλληλα με την πορεία του, καθώς το έχεις ήδη μάθει πως δεν πρόκειται να σταματήσει εκεί που είσαι εσύ, αλλά τουλάχιστον πέντε μέτρα πιο πέρα. Είναι και κάποια διαδικασία, μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι πρέπει να σταματήσεις, να αποφασίσεις αν όντως να σταματήσεις ή να κάνεις πως δεν έχεις δει τίποτα, να πατήσεις το φρένο... εγώ τους καταλαβαίνω τους οδηγούς. Άσε που είναι και πρωί ακόμα!
Και με τα πολλά ανεβαίνεις στο λεωφορείο. Και ακούς την επική φράση: "Δώσε να σου κόψω το εισιτήριο, κατέβα και ανέβα από πίσω". Μπροστά δεν έχουμε χώρο, πρέπει να ανέβω από την πίσω πόρτα του λεωφορείου!


Τέλος πάντων, πάει και αυτό. Κόβεις εισιτήριο, ανεβαίνεις από πίσω. Τώρα το πως ανεβαίνεις, είναι ένα θέμα από μόνο του. Υποθέτουμε όμως ότι τα έχεις καταφέρει και είσαι μέσα στο λεωφορείο. Αρχίζεις και μανιωδώς αναζητάς κάποιο σημείο στήριξης πριν ξεκινήσει ο οδηγός λες και συμμετέχει σε αγώνα δρόμου, και στη διαδικασία κοπανάς και κάποιον διπλανό σου. Και αρχίζει η Οδύσσεια... 


Όπως είπαμε, ο οδηγός δεν αναλογίζεται και πολύ το γεγονός ότι πίσω του έχει ανθρώπους και όχι πατάτες, οπότε μερικές φορές (τις περισσότερες δηλαδή) κάνει πως είναι ο Vin Diesel στο The Fast And The Furious. Εγώ πάντα είχα την απορία, πως μπορεί να ξεκινάει και να σταματάει τόσο απότομα ένα λεωφορείο γεμάτο με κόσμο! Από που βρίσκει τόσο μεγάλη ροπή για να ξεκινήσει, και τι τεχνολογίας φρένα έχει για να μπορέσει να σταματήσει μισό μέτρο πριν συγκρουστεί με το μπροστινό αμάξι!


Πέρα από τα τεχνικά ζητήματα όμως, το τι γίνεται μέσα στο λεωφορείο είναι το ενδιαφέρον. Όσοι έχουν προλάβει να βρουν θέση, είναι κάπως καλύτερα από τους όρθιους, αλλά και αυτό δεν ισχύει καθολικά. Μερικές φορές είναι σε χειρότερη μοίρα, ειδικά αν βρεθεί κάποιος που έχει τη φαεινή ιδέα να κουβαλήσει μαζί του αποσκευές, ψώνια ή οτιδήποτε άλλο ογκώδες. Τότε είναι που τους αλλάζεις τα φώτα όλων!
Επίσης, σε κάτι τέτοιες στιγμές νομίζω ότι η έκφραση "να έρθεις κοντά με τον κόσμο" παίρνει άλλη έννοια. Το να καταλάβεις πως νιώθει το ζαμπόν όταν φτιάχνεις σάντουιτς πραγματικά σε κάνει να συνειδητοποιήσεις πολλά για σένα και τους γύρω σου. Συνειδητοποιείς πως όταν ιδρώνεις είναι καλό να χρησιμοποιείς αποσμητικό, και εύχεσαι να το είχε κάνει ο τύπος που έχει χώσει τη μασχάλη του στη μούρη σου προσπαθώντας να κρατηθεί όρθιος. Συνειδητοποιείς πως όταν πλησιάσεις στη στάση, πρέπει να κάνεις ό,τι είναι δυνατό για να φύγεις από το μονοπάτι που θα χαράξει η θεία που θέλει να κατέβει με κόστος τη ζωή της, εκτός και αν απολαμβάνεις την αίσθηση του βάρους της πάνω στο πόδι σου. Επίσης, καταλαβαίνεις πως είναι καλό να είσαι κοντά στο παράθυρο ή στην πόρτα, και μάλιστα με την πλάτη προς το εν λόγω, ειδάλλως πρέπει να προετοιμαστείς για το περιστασιακό χούφτωμα... Και άλλο ένα: το να έχεις ακουστικά μπορεί να σε σώσει από πολλές περίεργες καταστάσεις! Έστω και αν δεν ακούς τίποτα.


Κάπου εδώ όμως πρέπει να πω και κάτι άλλο το οποίο πολύ συχνά με απασχολεί. Προχθές που πάλι ήμουν στο λεωφορείο το σκεφτόμουν. Όσο άσχημο και να είναι αυτό που ισχύει για τους ντόπιους κάθε καλοκαίρι, νομίζω πως είναι αρκετά άσχημο και για τους τουρίστες. Φαντάσου απλά να έχεις φύγει να πας κάπου, να κάνεις τις διακοπές σου, να διασκεδάσεις... και να βρεθείς ένα πρωινό μέσα σε λεωφορείο που πρακτικά ξεχειλίζει από κόσμο. Μετά βίας παίρνεις ανάσα, από τη μία επειδή δεν υπάρχει αρκετός αέρας για όλους, από την άλλη επειδή ο αέρας που υπάρχει είναι αμφιβόλου ποιότητος. Το μπάνιο που έκανες εχθές το βράδυ φαίνεται να είναι μακρινή ανάμνηση και ήδη κολλάς λες και σ'έχουν λούσει με μέλι λόγω του πρώτου ταξιδιού της ημέρας, ενώ έχεις να κάνεις τόσα άλλα. Άλλη όρεξη δεν είχες το πρωί, σε χουφτώνουν κιόλας, και δεν βγάζεις και άκρη ποιος είναι με τόσο κόσμο γύρω, να μπορέσεις να βρίσεις κανέναν. Άσε που παίζει να χάσεις και τη στάση σου μέσα στο σαματά! Και αν πας να ρωτήσεις κάποιον για οδηγίες... σώθηκες!


Βάσανο, βάσανο... τόσο για μας όσο και για αυτούς. Μια λύση θα ήταν να αυξηθούν τα λεωφορεία ή να γίνουν πιο συχνά τα δρομολόγια τους, νομίζω. Και πιο χαλαρά θα είμαστε, και περισσότερες θέσεις εργασίας! 
Αλλά επειδή αυτά δεν γίνονται και είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας, νομίζω ότι απλά θα πρέπει να μάθουμε να το αγνοούμε, αν δεν μπορούμε να το απολαύσουμε. Πιστεύω ένα μανταλάκι θα μπορούσε να αποβεί ανεκτίμητο για το ζήτημα του ιδρώτα. Από την αρχή θα είναι λίγο περίεργα για όσους δεν το έχουν ξαναδεί, αλλά πιστεύω με τον καιρό θα το συνηθίσουμε όλοι. Στο κάτω κάτω, μια ιδέα είναι όλα!
Επίσης, θα πρότεινα να εφαρμοστούν συστήματα ομαλής εκκινήσεως και επιβράδυνσης στα λεωφορεία. Όχι τίποτα άλλο, αλλά είμαστε που είμαστε σαν τις σαρδέλες, μη γίνουμε τονοσαλάτα...


Αυτά. Πάω σπίτι τώρα. Αλλά με τα πόδια. Νομίζω σου εξήγησα το γιατί.

Ο πίθηκος του Shakespeare

Το σημερινό το οφείλω τον φίλο μου τον Κωστή. Αυτός μου έδωσε την ιδέα, και κατά κάποιο τρόπο με παρότρυνε να γράψω για το θέμα που πρόκειται να διαβάσεις. Οπότε, αν έχεις παράπονα, σ'αυτόν να τα πεις αυτή τη φορά!

Και τώρα που απέδωσα τις ευθύνες εκεί που πρέπει, μπορώ να αρχίσω με αυτό που θέλω να σου πω. Σήμερα θα σου μιλήσω για ωραία πράγματα. Ίσως να τα έχεις ακούσει κάπου, ίσως πάλι να τα ακούσεις για πρώτη φορά. Το σίγουρο είναι πως θα έχεις αλλάξει νοοτροπία όταν κλείσεις το παράθυρο.

Πρόκειται για ένα θεώρημα που υπάρχει. Αυτό όμως δεν είναι βαρετό, είναι από τα καλά θεωρήματα! Λέει ότι εάν καταφέρεις και βρεις κάποιον πίθηκο ο οποίος να μπορέσει να ζήσει περίπου τουλάχιστον άπειρα χρόνια, και να μείνει συγκεντρωμένος περίπου όσο εγώ (δηλαδή σχεδόν καθόλου με διάσπαρτες, χρονικά τυχαία διανεμημένες κρίσεις αδιάσπαστης προσοχής), τότε εσύ μπορείς να κάνεις κάτι εξαιρετικό! Ουσιαστικά, δεν θα το κάνεις εσύ, ο πίθηκος θα το κάνει, αλλά εσύ υποτίθεται είσαι αυτός που έχει τη γραφομηχανή, οπότε... Ποια γραφομηχανή; Μα περίμενε λίγο!

Που λες, άμα του δώσεις του πιθήκου μια γραφομηχανή, η οποία τυχαίνει να έχει άπειρο μελάνι και ένα ρολό χαρτί το οποίο έρχεται με τη μια από το εργοστάσιο παραγωγής ώστε να μη τελειώνει, τότε ο πίθηκος αυτός βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να μπορέσει να καταρρίψει το μύθο του Shakespeare! Αυτός μας έχει αφήσει με την εντύπωση ότι ήταν πολύ μεγάλος συγγραφέας, και ήταν πολύ ταλαντούχος, και διάφορα τέτοια. Αμ δε! Το μαϊμουδάκι μπορεί να γράψει ακριβώς τα ίδια πράγματα! Και μάλιστα με κάθε λεπτομέρεια, μέχρι και το τελευταίο κόμμα! Και χωρίς καν να το σκεφτεί! Και, χωρίς υπερβολή, με δεμένα μάτια!!!

Όλα είναι θέμα πιθανοτήτων, δηλαδή. Αν είμαι εγώ μια μαϊμού και αρχίσω να πατάω τυχαία κουμπιά στη γραφομηχανή, χωρίς να ανησυχώ για τα μεγάλα προβλήματα που θα με απασχολούσαν ειδάλλως (βλέπε την ψείρα που εδώ και τρεις μέρες έχει ταράξει την περιοχή κάτω από το αριστερό μου αφτί), τότε σε κάποια χρονική στιγμή εγώ θα κατάφερνα να γράψω όλα, μα όλα τα έργα του Shakespeare, με τρομακτική ακρίβεια και μη σου πω καλύτερα από αυτόν! Απλά δεν ξέρω πόσο καιρό θα μου έπαιρνε. Το σημαντικό είναι πως κάποτε θα το κατάφερνα, θα είχα γράψει εγώ τη φράση "Oh Romeo, Romeo, wherefore art thou, Romeo?", κι ας μην είχα ιδέα τι στο καλό γράφω!

Δυο είναι τα πράγματα που καταλαβαίνω εγώ: πρώτον, σιγά τη δουλειά που έκανε ο Shakespeare! Ακόμα και το προηγούμενης έκδοσης μοντέλο μπορούσε να τα καταφέρει μια χαρά, έστω και αν χρειαζόταν ("λίγο") παραπάνω χρόνο! Δεύτερον, το να είσαι πίθηκος τα σπάει! Σκέψου πόσες δυνατότητες ανοίγονται μπροστά σου! Όπως θα μπορούσες να γράψεις τα έργα του Shakespeare, έτσι θα μπορούσες να γράψεις και κάθε άλλο κείμενο! Τη Βίβλο, ας πούμε! Θα μπορούσες να γράψεις κάποιο άρθρο στην εφημερίδα το οποίο θα δημοσιευτεί μετά από 3 μήνες! Βέβαια, τότε θα μπορέσεις να ζητήσεις και πνευματικά δικαιώματα... και μόλις συνειδητοποιώ πως αυτός θα ήταν ένας έξοχος τρόπος για να βγάζεις τα προς το ζην. Επίσης, ο Άγγελος μου πρότεινε να το εφαρμόσω σαν τρόπο συνέχισης του παρόντος blog, και το σκέφτομαι σοβαρά. Θα δούμε όμως, πρώτα απ'όλα τίθεται το θέμα του να γίνω πίθηκος. Αν και πάλι, μερικοί θα έλεγαν πως στο συγκεκριμένο θέμα δεν τίθεται καν ζήτημα...


Αυτό είναι μια όψη του θεωρήματος. Υπάρχει και άλλη μια εκδοχή, η οποία είναι λίγο πιο περίπλοκη, αλλά και πολύ πιο εντυπωσιακή, καθώς και αρκετά πιο ενδιαφέρουσα. Βλέπεις, τα έργα του Shakespaeare δεν με ενθουσιάζουν τόσο πολύ όσο αυτό που πρόκειται να διαβάσεις.


Σκέψου μια εικόνα. Μια εικόνα που έχει μέγεθος 250x250 pixels, δηλαδή 62500 pixels. Μια μικρή τετράγωνη εικόνα. Ας υποθέσουμε τώρα πως το κάθε pixel στην εικόνα μπορεί να πάρει ένα από 8 χρώματα. Μιλάμε δηλαδή για ασπρόμαυρη εικόνα, και μάλιστα με λίγες διαβαθμίσεις του γκρι, όχι κάτι το ιδιαίτερο. Σκέψου το εξής απλό: κάθε ένα από τα 62500 pixels στην εικόνα μπορεί να πάρει οποιαδήποτε από τις 8 τιμές χρώματος που είναι διαθέσιμες. Αν το σκεφθείς καλά, όλοι οι συνδυασμοί όλων αυτών των διαφορετικών pixels είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, 8⁶²⁵⁰⁰ στο πλήθος. Δεν είναι και λίγο, αν το σκεφτείς. Αλλά τι είναι όλα αυτά; Είναι όλες οι εικόνες που μπορούν να φτιαχτούν με αυτά τα pixels! Οπότε, αναγκαστικά, εκεί μέσα θα υπάρχει μια φωτογραφία δική σου, μια δική μου, μια που είμαστε μαζί, εσύ με το άλλο σου μισό, εγώ σ'εκείνο το party που τελικά δεν πήγα... Είναι ΟΛΕΣ οι εικόνες που μπορείς να φτιάξεις με τόσα pixels!  Άρα μπορείς να εκβιάσεις το αφεντικό σου για καλύτερο μισθό, να βρεις εκείνη τη φωτογραφία που διέγραψες κατά λάθος, ακόμα και να δεις πως φαίνεσαι όταν κοιμάσαι ή εμένα να γράφω αυτό το post!


Το ξέρω, σ'έχω στείλει τώρα. Κατάλαβες τώρα, ο Shakespeare με τους πιθήκους του, ότι δεν πιάνει μια; Εδώ μιλάμε για πράγματα προχωρημένα, όχι αστεία! Αλλά νομίζω σου είπα πολλά. Ίσως το συνεχίσουμε κάποια άλλη φορά, έχω και άλλα να σου πω πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Προς το παρόν όμως, συνειδητοποίησε τι σου είπα. Και θα τα ξαναπούμε.

Μίλα μου για Facebook...

Έχω καιρό να γράψω κάτι. Έχουνε πλακώσει δουλειές, ασ' τα να πάνε! Δε βαριέσαι, καλά να είμαστε.

Τόσες μέρες που δεν γράφω όμως, έχουν μαζευτεί τόσα πολλά που ήθελα να γράψω, που τελικά δεν θυμάμαι τίποτα από αυτά, οπότε και δεν θα τα γράψω μάλλον. Εκτός και αν συμβεί το απίθανο, και θυμηθώ τι ήθελα να γράψω. Είναι πολύ πιο εύκολο να βρω καινούρια πράγματα, και μη σου πω ότι το προτιμώ κιόλας.

Όπως ίσως να υποπτεύεσαι από τον τίτλο, σήμερα έχουμε Facebook στο μενού. Μη μου πεις τώρα ότι δεν ξέρεις τι είναι το Facebook... Και, τώρα που το λέμε, εγώ δεν θα σου το λέω Facebook, αλλά φατσοτέφτερο, γιατί βαριέμαι να αλλάζω γλώσσα συνέχεια, και θα το χρησιμοποιήσω αρκετές φορές. 

Που λες, το φατσοτέφτερο ξεκίνησε σαν απλό σημειωματάριο, και έχει καταντήσει να είναι μεγαλύτερο και από όλους τους Χρυσούς Οδηγούς σε όλο τον κόσμο, όλοι μαζί σε έναν υπερτεράστιο Πλατινένιο Οδηγό. Και γιατί μας ενδιαφέρει αυτό; Γιατί, σου είπα εγώ ότι μας ενδιαφέρει;

Ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Πως έγινε το όλο πράγμα; Αν έχω καταλάβει καλά και θυμάμαι σωστά, από μια εργασία που είχε ανατεθεί σε κάτι φοιτητές, σαν κι εμένα, καλή ώρα, και ο αυτός που το έφτιαξε το μοίρασε σε φίλους του, και αρχίσανε να μοιράζονται διάφορα, διαδόθηκε, και σιγά σιγά καταλήξαμε να έχουμε σχεδόν όλοι λογαριασμό στο φατσοτέφτερο σήμερα. Περιττή η παρατήρηση πως ο δημιουργός του είναι τώρα στο θησαυροφυλάκιο του Θείου Σκρουτζ και του τη λέει επειδή το δικό του είναι μεγαλύτερο. Δεν μας νοιάζει αυτό, δεν ζηλεύουμε, καλά να είναι το παλικάρι, μαγκιά του. 

Πολλοί αρνούνται να μπούνε στο φατσοτέφτερο, αφού φακελώνεσαι λέει. Άμα το σκεφτεί κανείς, δίκιο έχουν. Αλλά είναι επίσης αλήθεια πως κι εγώ είμαι φακελωμένος, και δεν με νοιάζει κιόλας. Δεν πα να με έχουνε φακελωμένο, δεν μου κάνει καμία διαφορά. Στο κάτω κάτω, άμα θέλουνε να με βρούνε, σιγά μη περιμένουν από το φατσοτέφτερο. Εδώ έχει καταφέρει και έχει κάνει η Google το street view λες και είσαι στην ίδια την πόλη που βλέπεις, στα προσωπικά σου δεδομένα θα κολλήσουνε;

Πέρα από αυτά, αυτό που ήθελα να μονολογήσω λίγο, είναι το γιατί να έχεις φατσοτέφτερο, και τι κάνεις μ' αυτό; Εγώ, να σου πω, καλό έχω δει από αυτό. Βρήκα παλιούς φίλους, έκανα καινούριους, γέλιο ρίχνουμε με φιλαράκια. Βάζεις τα βίντεο σου, σε σκουντάνε, σκουντάς κι εσύ, στέλνεις δωράκια, παίζεις παιχνίδια... γενικά ρε παιδί μου, άμα δεν έχεις δουλειά, βρίσκεις. Πρόσφατα κατάφερα και έπεισα και έναν ακλόνητο φίλο να φτιάξει και αυτός λογαριασμό. Ο Άγγελος, σου τον έχω αναφέρει και άλλη φορά. Τώρα σκουντιόμαστε όλη την ώρα και χαιρόμαστε μόνοι μας. 

Και έχει και τα ευτράπελά του, είναι η αλήθεια. Ειδικά άμα ακούσεις κάτι ιστορίες για αγρίους, που πεθαίνεις από τα γέλια. Πόσες φορές έχω ακούσει την κλασσική ιστορία του ομορφάνδρα και καλά, που πάει και πετάει την κορυφαία ατάκα "Έχεις ωραία φωτογραφία στο προφίλ σου... πάμε για καφέ;" Πω πω πω πω πω πω, τι ξεγυρισμένη βασιλική μούντζα που τραβάει ο οργανισμός του ενός τέτοιου ανθρώπου! Και ακόμα μεγαλύτερη αυτή που θα του πει "Ναι"!

Αλλά ίσως αυτή να είναι η δύναμη του φατσοτέφτερου τελικά. Ίσως να έχεις την εντύπωση πως με το να δεις μερικές φωτογραφίες του άλλου, να διαβάσεις μερικά σοφά αποφθέγματα βγαλμένα από τη ζωή στο προφίλ του, του τύπου "ZiCe giA ciMer@ kai kLa$e m4Σ aUri0!!111!!!", που θέλεις και κανένα μισάωρο πρώτα να μπορέσεις να τα διαβάσεις, μετά άλλο ένα τέταρτο για να τα καταλάβεις, και όλη την υπόλοιπη μέρα για να σταματήσεις να βρίζεις τον εαυτό σου που έκατσες και ασχολήθηκες, ίσως αυτό να σε κάνει να πιστεύεις πως τον γνωρίζεις καλά. Ίσως πάλι να είναι η συμβατότητα στα likes που κάνει, το σε ποιες σελίδες είναι μέλος, ίσως να είναι η μαγεία της πλαστής ταυτότητας που δημιουργείται που να σε συναρπάζει και σε κάνει να θέλεις να τον γνωρίσεις περισσότερο. Είναι γεγονός ότι το φατσοτέφτερο είναι πλέον ένα από τα κυριότερα μέρη για να βρεις και να χτυπήσεις γκόμενα. Προσωπική εκτίμηση. Και επίσης, άσχημη λέξη, αλλά χρησιμοποιείται αυτούσια, γι'αυτό την αναφέρω κι εγώ. Το γκόμενα λέω.

Όπως και να έχει, είναι αλήθεια. Παλιά έλεγες, πάμε να κάνουμε καμιά βόλτα, πάμε από δω, πάμε από κει, τώρα άμα βαριέσαι στο σπίτι, μπαίνεις στο φατσοτέφτερο και ψάχνεις στο προφίλ του φίλου της πρώην της κολλητής του ξαδέρφου του θείου της πεθεράς της αδερφής του μπακάλη της γειτονιάς σου για να βρεις καμία ωραία και να της κάνεις καμάκι μέσα από το chat. Παλιά είχαμε το Yahoo! Chat, όπου έμπαινες και με τη μια σου ερχότανε πεντακόσατριανταοκτώ a/s/l (age/sex/location, για τους αμύητους), μήπως και ήσουν μοναχική ψυχή που ψάχνει παρέα και ενδεχομένως τον έρωτα της ζωής της. Τώρα έχουμε το φατσοτέφτερο, όπου μπορεί να μπει ο κάθε άκυρος και να δει τη μούρη σου, και έτσι και δεχθείς το αίτημα φιλίας του, το οποίο μόνο βάσιμο και δικαιολογημένο δεν είναι, έχεις δηλώσει με τη μια πως γουστάρεις φάση και ψήνεσαι για κάτι παραπάνω από σκουντήματα και βιντεάκια. Όπως κάτι προγράμματα, που με το να το εγκαταστήσεις, δέχεσαι με τη μια τους όρους χρήσης.

Το τέλειο είναι όταν μέσα στους προτεινόμενους φίλους που σου βγάζει βρίσκεις πρόσωπα που δεν θα ήθελες να δεις. Χαμένες φιλίες, παλιά αισθήματα, το δεύτερο λογαριασμό της γυναίκας σου... Ω ναι, έχουμε και τέτοια! Αφού απατάς στην πραγματική ζωή, γιατί να μη το κάνεις και εικονικά; Ή ακόμα καλύτερα, γιατί να μη φτιάξεις ένα λογαριασμό με ψεύτικα στοιχεία μόνο και μόνο για να ψαρέψεις το άλλο σου μισό; Μπαίνεις στο προφίλ με τη φωτογραφία του θεογκόμενου, το όνομά σου είναι Μιχαήλ Cobain. Πω πω πω πω, αντρίλα... Έχει και το εξωτικό λόγω επιθέτου... και λίγο ξανθό στο μαλλί... φροντίζουμε να είναι καλές οι φωτογραφίες!

Βρίσκεις την κοπέλα σου στο chat, και αρχίζεις τα γλυκόλογα... "Γειά σου όμορφη! Τι κάνεις; Είσαι μόνη σου; Πάμε βόλτα; Θέλεις να βρεθούμε;", χώνεις κανένα μπινελίκη στο αγόρι της, που είσαι εσύ, και καταλήγεις να έχεις κανονίσει με την κοπέλα σου στα κρυφά από τον ίδιο σου τον εαυτό! Πηγαίνεις στο ραντεβού, και αυτό που καταφέρνεις τελικά είναι να χωρίσεις, επειδή η κοπέλα σου δεν ήταν πιστή. Σωστό από τη μία, πολύ μεγάλη βλακεία από την άλλη. Σκέψου το και θα δεις. Και παρ' ό,τι αυτό ήταν ένα εντελώς φανταστικό σενάριο, θέλω να πιστεύω πως δεν είναι και πολύ απίθανο να συμβεί. Δεν το έχω κάνει προσωπικά, αλλά ποτέ δεν ξέρεις...

Αυτά τα λίγα περί φατσοβιβλίου. Τα μυαλά στο κεφάλι, και με σύνεση το πόσες ώρες καθόμαστε μπροστά από την οθόνη! Σε αφήνω τώρα. Πάω να κοινοποιήσω το link σε αυτή τη δημοσίευση στο προφίλ μου.