Όταν πας στη Ρώμη...

...κάνεις την πάπια. Όχι; Εγώ αυτό έκανα. Τι να κάνουμε, ο καθένας έχει τον τρόπο του...

Που λες, ακόμα σε διακοπές είμαι. Βρήκα όμως ευκαιρία, και είπα να σου γράψω δυο γραμμές. Αυτές τις μέρες είδα αρκετά, και θυμήθηκα και κάποια παλιά, και ήθελα να σου τα πω. Είναι ενδιαφέρον να απομυθοποιείς κάποια πράγματα στον κόσμο.

Εγώ, τώρα που σου γράφω, είμαι στην Ιταλία. Σε μια μικρή πόλη στην Τοσκάνη, που δεν θα σου πω το όνομά της, αφού δεν θα την ξέρεις, αλλά θα σου πω ότι είναι κοντά στην Perugia. Κάθε φορά που έρχομαι εδώ, διαπιστώνω το ίδιο πράγμα, ξανά και ξανά: οι Ιταλοί είναι χαζοί. Ή, όπως λέει και ο Άγγελος, "είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι". Το ξέρουμε ότι δεν είναι του Άγγελου το ρητό, δεν πειράζει, δεν θα τσακωθούμε για τα πνευματικά δικαιώματα. Εκτός και αν το θέλεις.

Και γιατί είναι χαζοί οι Ιταλοί; Μα καλά... είναι δυνατόν να μην υπάρχει ένα net cafe όπου να μπορέσεις να πας, να κάτσεις μια δυο ώρες, να χαζέψεις με την ησυχία σου, και να σηκωθείς να φύγεις; Το μοναδικό τέτοιο μέρος που έχω βρει εδώ κοντά, είναι στα 5 χιλιόμετρα από εκεί που μένω, και για να μπορέσω να κάτσω πρέπει να βγάλω κάρτα μέλους! Ταυτότητες, ΑΦΜ, φωτογραφίες... Και όχι, δεν υπερβάλλω, σου μιλάω ειλικρινά! Όλα αυτά, επειδή ήθελα να βρω κάτι, και χρειαζόμουν τον υπολογιστή για 10 λεπτά. Όπως αντιλαμβάνεσαι, μου πέρασε γρήγορα η θέληση.

Από άποψη τεχνολογίας, γενικά πάσχουν. Κάτι που δεν περίμενα, για να πω την αλήθεια μου. Δύσκολα θα βρεις κάποιον που να μπορέσει να σε καταλάβει και να σου πει μια καλή, εμπεριστατωμένη κουβέντα πάνω σε οτιδήποτε σχετίζεται με τεχνολογία. Εδώ εχθές το βράδυ μίλαγα με έναν άνθρωπο, ο οποίος υποτίθεται είναι επαγγελματίας, και του χώρου μάλιστα, και είχε στον υπολογιστή του Kaspersky. Μα Kaspersky; Τι να πω...

Πρέπει να ομολογήσω πως σε κάποια σημεία πάντως είναι πολύ πιο μπροστά. Αλλά και πάλι, κάτι λείπει... 

Ας πούμε, εγώ τώρα που σου γράφω, έχω συνδεθεί στο Internet από το laptop μου, μέσω του κινητού. Έχω λέει 6 μήνες δωρεάν πλοήγηση... τι να πω εγώ, δεν θέλω; Αυτό, ας πούμε, δύσκολα θα το βρεις στην Ελλάδα!

Γυρίζοντας όμως πίσω στο κύμα θαψίματος της Ιταλίας, δεν ξέρουν να φτιάχνουν γλυκά. Έχουν εκεί πέρα ένα tiramisu, panna cotta και κάτι τέτοια, και αυτά είναι. Άμα τα φας μια φορά, δεν έχεις τι άλλο να φας. Προχθές πήραμε μια τούρτα, και καλά, η οποία δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα σκληρό μπισκοτοειδές περίβλημα γεμάτο με σαντιγί και nutella. Όχι, μη χαίρεσαι, ήταν απαίσιο. Πάρα πολύ βαρύ και άγευστο. Ενώ εγώ, που πήρα και έφτιαξα μετά μια τούρτα όλη δική μου, με φράουλες, μήλο και σοκολατούχο mascarpone, εκεί να δεις... Τους λείπει φαντασία, όπως και να το κάνουμε!

Αυτό στο οποίο έχουν ταλέντο, είναι το παγωτό. Αυτό, δεν μπορώ να πω, το έχουν εξελίξει σε σημείο που δεν ξέρω αν μπορεί να τους φτάσει κανείς. Εγώ τόσες μέρες που είμαι εδώ, το έχω διαπιστώσει και επιβεβαιώσει πολλές φορές...

Όσον αφορά τις γυναίκες τους, έχουν υπερεκτιμηθεί κατά τη γνώμη μου. Αναλογικά, υπάρχουν πολύ πιο ωραίες Ελληνίδες παρά Ιταλίδες. Αν δεν με πιστεύεις, έλα δες το, αλλά εγώ σε προϊδεάζω. 

Όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα, έχουν λίγο περίεργες για μένα αντιλήψεις. Τώρα, θα μου πεις, αυτό ισχύει λίγο πολύ παντού για μένα, όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά όπως και να έχει, θα σου πω τι εννοώ. Για τους Ιταλούς, τα δυο μέρη όπου συναντάς γυναίκες και κάνεις γνωριμίες, είναι το γυμναστήριο και το super market. Ναι, καλά διάβασες, το super market. Το γυμναστήριο, πάει και έρχεται, δε λέω, μια χαρά. Μα στο super market; 

Αυτό με οδηγεί στο θέμα της διασκέδασης. Βγαίνουν μεν, πάνε σε club, χορεύουν και όλα τα λοιπά. Αλλά ήταν ένα βράδυ, νομίζω πριν από μερικά χρόνια, και πρέπει να ήταν πάλι περίοδος του Πάσχα. Είχα βγει λοιπόν βόλτα στη κεντρική οδό της πόλης (per il Corso, που λένε αυτοί εδώ), και σε ένα σημείο βλέπω έναν όχλο από νέους, στην ηλικία μου περίπου, συν κάτι άκυρα πουρά, να στέκονται έξω από ένα παρακμιακό μπαράκι, όλοι με μπύρες και με τσιγάρα στο χέρι, και να λένε βλακείες. Και αυτή ήταν η διασκέδασή τους για το Πάσχα. Ήταν επιεικώς απογοητευτικό το θέαμα.

Έχουν ωραία μέρη για να πας. Αυτό τους το παραδέχομαι. Έχουν ωραία φύση, ωραία αρχιτεκτονική, έχουν διατηρήσει τα αρχαία τους. Σκέψου πως εγώ για να πληρώσω τα ασφάλιστρα του αυτοκινήτου μου, πρέπει να πάω σε ένα μεσαιωνικό κτήριο! Και πάλι, δεν υπερβάλλω, το κτήριο είναι όντως μεσαιωνικό! Είναι τρομερό το πως από την τεράστια πόρτα και το πετρόκτιστο ξαφνικά βρίσκεις μπροστά σου μια γυάλινη πόρτα και περνάς σε ένα σύγχρονο γραφείο γεμάτο χαρτούρα και υπολογιστές. 

Αυτό που μου έχει μείνει ως πολύ ωραίο από την Ιταλία, είναι ένας ετήσιος διαγωνισμός που υπάρχει. Κάθε δεύτερο Σάββατο του Σεπτέμβρη, μαζεύονται εδώ από πέντε πόλεις, και διαγωνίζονται στη σκοποβολή με μεσαιωνική βαλλίστρα, που είναι κάτι τέτοιο:

Το θέμα είναι πως το όλο πράγμα γίνεται σε μεσαιωνικό στιλ, είναι όλοι ντυμένοι όπως το Μεσαίωνα, έχουν μουσικούς, έχουν τους ευγενείς, είναι αυτοί που διαγωνίζονται... Ήμουν κι εγώ μέλος σε κάποια φάση, έκανα το φρουρό! Πλάκα είχε, με το κολάν και τα δερμάτινα παπούτσια! Αλλά αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν ο εξοπλισμός μου: ακόντιο και ασπίδα! 

Έχουν και μια παράσταση με σημαίες, που είναι πολύ ωραία. Μπορείς να τη δεις εδώ:

Έχουν και τα ωραία τους, δεν μπορώ να πω. Αλλά και πάλι... Τέλος πάντων, πρέπει να πάω τώρα. Μετά από αυτή τη μαρτυρία της εντύπωσής μου για την Ιταλία, σε αφήνω. Θα ξαναγυρίσω στο συνηθισμένο μου μήκος κύματος όταν είμαι πλέον σε οικεία εδάφη, εδώ με αποσυντονίζουν οι Ιταλοί. 

Alla prossima, που λένε και εδώ!