Πάντα είχα την απορία, τι είναι η ερώτηση κρίσεως; Είναι η ερώτηση που η απάντησή της είναι στην κρίση σου; Είναι μήπως η ερώτηση που πρέπει εσύ να κρίνεις αν είναι ερώτηση; Ή μήπως είναι η ερώτηση που όταν την ακούς, σε πιάνει κρίση;
Εγώ μέχρι πρόσφατα είχα την εντύπωση πως ισχύει το τελευταίο, και όχι κάτι διαφορετικό. Και, για να πω την αλήθεια, όποτε ακούω την έκφραση αυτή, είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι. Ερώτηση κρίσεως... τσουπ! με τη μία, παθαίνεις κρίση! Πες τώρα, σοβαρά, δεν το σκέφτεσαι και εσύ?
Και στο κάτω κάτω, τι είδους ερωτήσεις είναι οι ερωτήσεις κρίσεως? Κάτσε, γιατί μόλις σκέφτηκα κάτι άλλο... Μήπως είναι ερωτήσεις που σου τις κάνουν κατά τη διάρκεια κρίσης; Δηλαδή, μήπως όλες οι ερωτήσεις που μας κάνουν αυτή την περίοδο, είναι ερωτήσεις κρίσεως;
Εγώ από την πολυετή εμπειρία μου, σαν ερώτηση κρίσεως θυμάμαι όταν με είχε ρωτήσει η δασκάλα πόσα μήλα θα είχα αν από τα 8 υποθετικά μου παίρνανε τα 3. Τότε πράγματι είχα πάθει κρίση, γιατί δεν μπορούσα να διανοηθώ πως θα ερχόταν κάποιος, και στο άκυρο απλά θα μου έπαιρνε τα τρία μου μήλα.
Μετά, βέβαια, περάσαμε σε άλλο επίπεδο δυσκολίας, αφού ανεβήκαμε επίπεδο με το να περάσουμε στην ανώτερη βαθμίδα της εκπαίδευσης. Οι ερωτήσεις κρίσεως έγιναν πιο σύντομες, και οι κρίσεις που πάθαινα πιο έντονες. Και έχω φτάσει πλέον στο Πανεπιστήμιο, και όχι σε οποιοδήποτε Πανεπιστήμιο, αλλά στο ΠιΤσιΚει, όπου κάθε ερώτηση που ακούς είναι ερώτηση κρίσεως! Την παθαίνεις την κρίση σου, όπως και να΄χει, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο στη μέση. Παθαίνοντας συνεχείς κρίσεις, καταλήγεις να το συνηθίσεις, οπότε τελικά είναι στην κρίση σου για τον αν θα πάθεις κρίση ή όχι! Καταλήγεις να έχεις την κρίση, στην κρίση σου! Α ρε ΠιΤσιΚει, τα μεγαλεία σου, και τα μυαλά που βγάζεις..!
Κρίνοντας, λοιπόν, από αυτά που έχω δει μέχρι τώρα, και έχοντας πλέον φτάσει στο επίπεδο της κεκριμένης κρίσεως, συμπεραίνω πως μόνο οι κρίσιμες ερωτήσεις είναι αυτές που μπορούν να σε φέρουν σε κρίση. Αυτές που οφείλονται στην κρίση, δεν είναι κρίσιμες, αυτές είναι κρισίγονες. Προσοχή εδώ στον τόνο, επειδή οι κρισιγόνες, είναι οι ερωτήσεις που προκαλούν τις κρίσεις! Κλασσικό παράδειγμα, το προαναφερθέν συμβάν με τα μήλα, ή ακόμα πιο απτό, η κλασσική ερώτηση της γυναίκας προς τον άνδρα "Μήπως έχω πάρει κιλά;".
Πέρα από όλα αυτά, Αν φτάσεις στο σημείο να πρέπει να κρίνεις αν μια ερώτηση είναι ερώτηση, τότε μάλλον δεν πρόκειται περί ερωτήσεως, ή θα μπορούσε να είναι ρητορική από τη φύση της. Οπότε, στα ίδια καταλήγουμε. Επίσης, αυτές οι ερωτήσεις που γίνονται κατά την περίοδο κρίσης, σίγουρα είναι κρισίγονες, σύμφωνα με όσα ειπώθηκαν πριν, και ενίοτε ενδέχεται να είναι και κρισιγόνες, συμβάλλοντας έτσι στο να χειροτερέψει η κρίση.
Ποιά η διαφορά όμως της κρίσιμης και της κρισιγόνης ερώτησης; Αυτό το πολύ λεπτό σημείο, είναι άξιο αναφοράς. Η κρισιγόνα ερώτηση, δημιουργεί μια κρίση, ή μια κατάσταση η οποία θα καταλήξει σε κρίση μετά από κάποιο δεδομένο, πεπερασμένο χρονικό διάστημα. Η κρίσιμη ερώτηση, από την άλλη, είναι μια ερώτηση που τίθεται εφ' ενός ήδη καλώς τεθειμένου προβλήματος. Δηλαδή, η κρίση προϋπάρχει!
Ποιο είναι το συμπέρασμά από όλα αυτά; Κρίνε μόνος σου, φίλε μου! Αυτή από μόνη της είναι μια ερώτηση κρίσεως!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου