Τέλος

Ένα διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης, μισάνοιχτα παντζούρια και ένα μικρόσωμο λευκό σκυλάκι να σε κοιτάζει με απορημένο βλέμμα. Ο καφές να ετοιμάζεται στο μάτι, και το μυαλό σου να μεταπηδάει από σκέψη σε σκέψη, λες και αν μείνει για λίγο παραπάνω κολλημένο κάπου, δεν θα μπορέσει πια να ξεκολλήσει. Κάπως έτσι με βρίσκεις σήμερα. Κάτσε να δω, πρέπει να έβρασε ο καφές.

Μμμμμ... γαλλικός καφές με μια ιδέα γάλακτος... γαργαλάει τη μύτη, γεμίζει το σπίτι με το άρωμά του, αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα... γλυκόπικρη και επίμονη γεύση.

Θυμάσαι όταν είχα πρωτοαρχίσει και έγραφα εδώ; Δεν ήξερα τι κάνω, ούτε και τώρα ξέρω. Η διαφορά είναι πως τότε το ξεκίνησα... τώρα το τελειώνω. Ναι, καλά διάβασες, αυτή είναι η τελευταία μας κουβέντα, πιστέ μου αναγνώστη. Θέλω να σου πω κάποια πράγματα πριν κλείσω όμως. Διάβασε παρακάτω, όπως κάνεις πάντα.

Είναι φορές που αναρωτιέσαι διάφορα. Μερικές φορές είναι απλά, του τύπου "να πάρω γύρο χοιρινό ή κοτόπουλο;", "να πω του Γιάννη να βγούμε, ή μήπως θα μου κάνει χαλάστρα;", "έκλεισα το φούρνο πριν βγω, ή να πάρω το συγκάτοικο τηλέφωνο;". Άλλες φορές όμως δεν είναι και τόσο απλά. Δεν είναι τόσο προφανής η απάντηση, ούτε και μοναδική. 

Το ήξερα πάντα ότι η αλήθεια δεν είναι κάτι απόλυτο, έχει πολλές όψεις. Ο καθένας έχει το δίκιο του, και ο καθένας μπορεί να σου δείξει γιατί έκανε κάτι. Εσύ μπορείς με τη σειρά σου να κρίνεις αν αυτό συμφωνεί με τις δικές σου αρχές, με τις δικές σου αντιλήψεις, και να του πεις μια γνώμη. Μπορείς να αδιαφορήσεις, επίσης. Μπορείς να κάνεις τον άλλο να μετανιώσει που άνοιξε το στόμα του. Στο χέρι σου είναι να αποφασίσεις τι θα κάνεις. Και φαίνεται τόσο απλό, ενώ είναι τόσο δύσκολο...

Ο καθένας μας είναι διαφορετικός, έχει διαφορετικές αντιλήψεις, διαφορετικούς στόχους, αναζητάει διαφορετικά πράγματα. Με κάποιους ταιριάζουμε περισσότερο, με κάποιους άλλους λιγότερο. Μη προσπαθήσεις να ταιριάξεις με όλους, αν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να σου δώσει μια συμβουλή. Δεν γίνεται, είναι σαν να προσπαθείς να αποδείξεις ότι "λεφτά υπάρχουν". Επίσης, δεν μπορείς να είσαι εντάξει με όλους. Κάποιος θα στραβώσει, είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο. Ψάξε δες την Αρχή του Περιστερώνα, θα καταλάβεις τι εννοώ. Εν ολίγοις, σκέψου το εξής: έχεις πέντε φίλους, και ο καθένας χωνεύει μόνο τους δυο από τους υπόλοιπους. Ή θα βγεις με μια παρέα, ή θα τους μαζέψεις όλους σε μια. Όπως και να'χει, όλο και κάποιος θα στραβώσει.

Είναι όλα θέμα προτεραιοτήτων, πιστεύω. Το θέμα ξέρεις ποιο είναι; Να ξέρεις ποιες είναι οι προτεραιότητές σου. Όταν πιστεύεις ότι γνωρίζεις καλά τι θέλεις, και βρεθείς σε μια κατάσταση στην οποία δεν ξέρεις τι σου γίνεται... έχεις πρόβλημα. Ίσως να μην ήξερες τελικά τι είναι αυτό που θέλεις, ή αν ήξερες, δεν ήξερες πως να το αποκτήσεις. Συμπέρασμα; Δεν είσαι ακόμα έτοιμος γι'αυτό...

Λένε πως αυτά που δεν έχεις στη ζωή σου, δεν είναι ότι δεν τα έχεις επειδή δεν τα αξίζεις, αλλά επειδή δεν είσαι έτοιμος γι'αυτά, ακριβώς όπως σου είπα παραπάνω. Τώρα μόλις συνειδητοποιώ τη σοφία σ'αυτά τα λόγια, και καταλαβαίνω τι εννοούσε αυτός που τα είπε. Είναι δύσκολο να το παραδεχτείς, ότι δεν είσαι σε θέση να κρατήσεις τα όμορφα πράγματα στη ζωή σου, ότι δεν μπορείς να πληρώσεις το αντίτιμο για να τα έχεις. Είναι όμως ένα βήμα προς το να τα αποκτήσεις. Είναι σαν να λέμε "πρέπει να κάνεις ένα βήμα πίσω, για να πάρεις φόρα και να τρέξεις". Όσο οξύμωρο και να ακούγεται, υπάρχει νόημα σ'αυτό που λέω, πίστεψέ με. Το ξέρω ότι μιλάω πολύ αφηρημένα, αλλά δεν φταίει ο καφές, αλήθεια.

Το θέμα είναι πως για να περάσεις από ένα στάδιο της ζωής σε κάποιο άλλο, αναπόφευκτα πρέπει να αλλάξεις κάποια πράγματα. Καταστάσεις, συνήθειες, στάση ζωής, συμπεριφορά, εμφάνιση... υπάρχουν πάρα πολλά για να τα απαριθμήσω εδώ. Αυτό κάνω λοιπόν, και ένα κομμάτι που επιλέγω να αφήσω πίσω, είναι αυτό το blog. Για μένα αυτό ήταν ένας τρόπος να εκφράζω τις σκέψεις μου, ίσως να ψωνίζομαι λίγο και να απολαμβάνω κάποια προσοχή. Ναι, έτσι είναι, έχω και εγώ τους εγωισμούς μου, νομίζω δεν το έκρυψα ποτέ.

Δεν ξέρω αν σε μπέρδεψα με τα όσα σου είπα. Αν κατάλαβες τα όσα διάβασες, μάλλον ξέρεις καλά τι εννοώ, και δεν πρέπει να σου πω τίποτα άλλο. Αν όχι... θα έρθει η στιγμή να το καταλάβεις, είμαι σίγουρος.

Σ'ευχαριστώ που με ακολούθησες στις σειρές των σελίδων αυτών. Ελπίζω να βρήκες κάτι ωραίο, κάτι που να σου έμεινε από εμένα. Με βεβαιότητα μπορώ να σου πω πως εμένα μου έχει μείνει κάτι όμορφο από εσένα!

Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο. Κάνε τη ζωή σου όπως θες εσύ!

       - Ιορδάνης