Μια προσευχή

Γεια χαρά! Τι γίνεται; Η Ελλάδα έχει εθνική εορτή σήμερα, αλλά δεν θα σου μιλήσω γι'αυτό. Πιστεύω θα το κάνουν πολλοί άλλο στη θέση μου.

Αυτό για το οποίο θέλω να σου μιλήσω είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζω εδώ και μια εβδομάδα περίπου. Είναι βαρύ το βάσανο, είναι μεγάλος ο καημός, και ο πόνος μου αβάσταχτος. Όχι δεν πρόκειται για γυναίκα, χαλάρωσε. Είναι πολύ πιο απλό, ευτυχώς. Αλλά και πάλι, δύσκολο.

Αφού ξεκινήσαμε για τα καλά το εξάμηνο, λογικό ήταν να μπουν και ασκήσεις. Ε, μπήκανε. Μα τι είναι αυτό το πράγμα ρε φίλε; Είναι μια... ευλογημένη άσκηση, μου έχει βγάλει την πίστη! Και όχι μόνο τη δική μου, είμαστε πόσοι που την παλεύουμε! Αυτή όμως ακάθεκτη, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Μερικές φορές νιώθω ότι έχουμε κάτσει μαζί με τους υπόλοιπους από τη μια μεριά του Πύργου της Πίζας και τον κοπανάμε με τα κεφάλια μας για να τον ρίξουμε: λες, τώρα θα πέσει, τώρα θα πέσει, και το βλέπεις ακόμα στη θέση του. Και μάλλον έτσι εξηγείται και ο πονοκέφαλος κάθε μέρα.

Αλήθεια, αν το κάνανε αυτό αρκετοί άνθρωποι, λες να καταφέρνανε να τον ρίξουν τον Πύργο της Πίζας; Έχουμε και ανεργία, μπορούμε να ανοίξουμε εταιρία κατεδαφίσεων, θα έχουμε συμφέρουσες τιμές λόγω έλλειψης μηχανημάτων και εξοπλισμού.

Στο θέμα μας όμως, ξεφεύγω πάλι. Που λες, έχουμε να αποδείξουμε ένα θεώρημα που σχετίζεται με ιδιοτιμές, ιδιοδιανύσματα και άλλες ιδιο-ιδιότητες πινάκων. Έχω μάθει τα ονόματα μαθηματικών που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν, καθώς και ειδικές μορφές πινάκων που θεωρούσα ότι είναι στην καλύτερη τετριμμένοι. Έχω μάθει να αναγνωρίζω άμεσα αν μια πράξη Γραμμικής Άλγεβρας είναι επιτρεπτή, καθώς και ποια θα είναι η μορφή του αποτελέσματος. Κι όμως, δεν μπορώ να δείξω αυτό που χρειάζομαι! Και τι κάνω γι'αυτό; Κάθομαι και σου γκρινιάζω, ναι, έχεις δίκιο.

Απλά, ξέρεις, μέσα από την τόση αγανάκτησή μου, σκέφτηκα ότι ίσως να μην είναι κακό να ζητήσει κανείς βοήθεια. Και, για να μη χάνουμε πολύτιμο χρόνο, ζητάμε βοήθεια από τους ειδικούς στο πεδίο, που δυστυχώς δεν είναι πλέον μαζί μας. Οπότε... λέω να την κάνω την προσευχή μου...

Ω Μέγα Euler, κι εσύ Μέγιστε Gauss,

Τα χέρια μου ενώνω και παρακαλώ εσάς,

Κάντε ένα θαύμα, δώστε μου μυαλό

Την άσκηση να βγάλω, κάτι τόσο απλό,

Την απορία πού'χω βγάλτε απ'τη μέση,

Να είναι όλα απλά, QED να πέσει.

Το "ίσον" να ισχύει, και η συνεπαγωγή,

Η τάξη να'ναι 3, η ρίζα πραγματική,

Η νόρμα να'ναι 1, και η μέθοδος σωστή.

Δεν ζητώ πολλά, μονάχα να βρω λύση

Στο πρόβλημα που μ'έχει πολυταλαιπωρήσει...

Κάντε εσείς το θαύμα, κι εγώ θα κάνω τάμα,

Τρεις μέρες θα νηστέψω, δεν θα φάω πράμα.

Εις το όνομα του Gauss, του Euler και του Jordan

και στο όριο του n που τείνει στο άπειρο, αμήν.

Περί μουσικής

Γειαααααα. Καλημέρα, βασικά. Σάββατο σήμερα, ξύπνησα καλά και είμαι ορεξάτος. Και όπως κάθε πρωί, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να βάλω μουσική. Ιδού η αφορμή για όσα θα σου πω σήμερα.

Δεν είναι ωραίο πράγμα η μουσική; Εμένα μου αρέσει. Είναι πολλές φορές τρόπος για να ξεφύγεις. Άλλες πάλι φορές, σου δίνει τρόπο για να εκφράσεις τη χαρά, τη λύπη, την απογοήτευση ή τον ενθουσιασμό σου. Αν μπεις στο Φατσοτέφτερο, γεμάτο με τραγούδια από το Σωλήνα είναι, και ο λόγος είναι αυτός. Από ποιον Σωλήνα; Από τον γνωστό ΕσύΣωλήνας, που στο Ράδιο Αρβύλλα ανακάλυψα ότι παλιά τον έλεγαν ΣυΣωλήν, και είναι πιο γνωστός με το όνομα YouTube. Αλλά εντάξει, το όνομα δεν αλλάζει κάτι, για το ίδιο πράγμα μιλάμε.

Που λες, στο Φατσοτέφτερο όπου και να γυρίσεις, θα βρεις τραγούδι. Όχι ότι εγώ είμαι καλύτερος, μη σου πω ότι εγώ ίσως να είμαι ένας από τους χειρότερους εκεί μέσα. Απλά μερικές φορές είναι περίεργο, αν κάτσεις και το προσέξεις λίγο. Μπορείς να καταλάβεις πολλά για έναν άνθρωπο απλά βλέποντας τα τραγούδια που βάζει στο Φατσοτέφτερο. Μέχρι και τη διάθεσή του σε κάθε στιγμή της ημέρας. 

Το κορυφαίο είναι όταν έχεις διαφορετικούς φίλους, οι οποίοι έχουν και διαφορετικά γούστα στη μουσική, οπότε βλέπεις μια πανδαισία εκεί μέσα. Χαμός γίνεται. Έχεις τους Pink Floyd από τη μία, πετάγεται ένας Τερζής μετά, ακολουθούν οι Slayer και στο καπάκι η Έφη Θώδη να κάνει ντουέτο με τον Pavarotti. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές να κάτσω ένα βράδυ που θα βαριέμαι πολύ [μα πάρα, πάρα πολύ], και να αρχίσω να βάζω ό,τι τραγούδι ανεβάζει ο καθένας, με τη σειρά. Δεν ξέρω πως θα φτάσω μέχρι το πρωί, αλλά κάποια στιγμή θα το κάνω. 

Το άλλο κορυφαίο το έχω κάνει με τον Άγγελο. Να τον έχω να του μιλάω από τη μία και να του στέλνω ζεϊμπέκικα από την άλλη, στο Φατσοτέφτερο να βάζω metal, just for the heck of it, και εγώ να ακούω ό,τι πιο χαλαρό ξέρω. Ποιο Hyperthreading και Multitasking  και βλακείες λέει η Intel; Εδώ να δεις τι γίνεται.

Επίσης, άλλο ένα φαινόμενο είναι το πως αλλάζει η διάθεση κάποιου ανάλογα με τη μουσική που ακούει. Έχω προσέξει αρκετές φορές κόσμο να ξεκινάει με χαλαρά και μελό τραγουδάκια, και να φτάνει σε ακούσματα βαριά και ασήκωτα. Από τη μία άκρη στην άλλη. Όπως σου είπα, κι εγώ έτσι είμαι, μη σου πω και χειρότερα. Όπως λέει και ο Πάνος, "ό,τι να'ναι είσαι ρε μ...αν".

Τρανταχτό παράδειγμα: μόλις κοίταξα στο Φατσοτέφτερο, και το πρώτο πράγμα που είδα ήταν το "Πόσο μου λείπει" του Sotis Volanis [δεν φταίω εγώ, έτσι γράφεται]. Η ώρα είναι 10:16, αν λέει καλά ο υπολογιστής μου. Νομίζω τα σχόλια είναι περιττά.

Που λες, κι εγώ ό,τι να'ναι είμαι. Αλλά εγώ έχω και άλλο θέμα. Εγώ δεν ακούω ένα είδος μουσικής. Τα ακούω όλα, και μερικές φορές και κάποια που δεν ξέρω καν τι είναι, αλλά μου αρέσουν. Και δεν μπορώ να καταλάβω μερικούς που σκαλώνουν και σου λένε "εσύ ο metallας", "άντε μωρέ η σκυλού", "ροκά του οπισθίου" και άλλα τέτοια. Γιατί ρε παιδιά, κακό είναι να ακούς τη μουσική που σου αρέσει; Και από πότε ακριβώς έγινε βρισιά αυτό; Μου θυμίζει μια ταινία που είχα δει, και μία από τις πιο βαριές βρισιές που υπήρχαν μέσα ήταν "κάλτσα, ε κάλτσα!". Λέω εντάξει, αν είναι άπλυτη, κάτι γίνεται, αλλά μπορεί να είναι και πλυμένη βρε παιδάκι μου!

Το θέμα είναι, δεν πιστεύω ότι είναι καλό να βάζουμε φραγμούς στη μουσική. Αφού είναι τρόπος έκφρασης, και είμαστε ελεύθεροι να εκφραζόμαστε. Έστω και αν όταν το κάνουν οι άλλοι μας τη δίνει στα νεύρα αυτό. 

Σκέψου μόνο τους Παπαροκάδες. Δεν είχε γίνει μεγάλος σάλος όταν κυκλοφόρησαν το CD τους; Ήταν λέει κάτι ασυνήθιστο, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Δε σου λέω, αλλά αυτοί οι άνθρωποι επικρίθηκαν και πολύ. Και γιατί; Γιατί έπαιζαν μουσική; 

Τυγχάνει και η μουσική που έπαιζαν, σαν είδος τουλάχιστον, μου αρέσει. Φαντάζομαι και σ'αυτούς. Είμαι σχεδόν σίγουρος πως και αυτοί έχουν χτυπηθεί στα τραγούδια των AC/DC. Και, για να είμαι ειλικρινής, θα μου άρεσε πάρα πολύ να τους ακούσω να παίζουν το "Back in black" ή το "Hells bells". Αν έπαιζαν και το "Hell ain't a bad place to be", δεν θα ζητούσα τίποτα άλλο από τη ζωή μου, θα ένιωθα ολοκληρωμένος.

Λίγο πολύ, αυτά. Άκου ό,τι θέλεις και βάζε το στο Φατσοτέφτερο. Και έχε στο νου σου ότι ίσως κάποιο βράδυ θα ακούσω όλα όσα ανεβάζεις. Φρόντισε λοιπόν να έχεις ποικιλία.

Καλή μας μέρα, και καλό σαββατοκύριακο! Αύριο το πρωί βάλε να ακούσεις το τραγουδάκι από κάτω, θα σου φτιάξει την ημέρα.

Τα λέμε! Γεια!

Μελισσούλες και λουλουδάκια

Οκτώβρη έχουμε νομίζω, ε; Καλά δεν λέω; Ναι, έτσι λέει και το ημερολόγιο του υπολογιστή. 

Ένα περίεργο πράγμα. Είχα μείνει με την εντύπωση ότι η εποχή του Έρωτα, αν μπορώ να την πω έτσι, είναι η Άνοιξη. Ξέρεις, όταν αφυπνίζεται όλη η Φύση, όταν τα πουλάκια αρχίζουν να κελαηδούν, οι μελισσούλες να ζουζουνίζουν και τα λουλουδάκια να γεμίζουν τον αέρα με το γλυκό τους άρωμα. Λες και εκκρίνουν αφροδισιακά είναι.

Κοιτάζω όμως γύρω μου, και βλέπω κάτι διαφορετικό. Όπου και αν κοιτάξω, κρατιούνται χέρι χέρι, έχουν ο ένας τον άλλο αγκαλιά, φιλιούνται... τι γίνεται, λέω; Αλλάξανε οι εποχές και δεν το κατάλαβα; Και μετά συνειδητοποίησα πως έχει το πράγμα: μα αφού μόλις ξεκίνησε το χειμερινό εξάμηνο! Και ξέρεις καλά τι σημαίνει αυτό. Ήταν το καλοκαίρι στη μέση, πολλοί που δεν μπόρεσαν να είναι μαζί αναπληρώνουν τώρα, και τα μέλια στάζουν σαν ανοιξιάτικη βροχούλα. Πάλι στην Άνοιξη το γύρισα...

Για να μην αναφέρω την άλλη πλευρά, βέβαια. Υπάρχουν και πρωτοετείς που εισέρχονται τώρα στον άγνωστο και συναρπαστικό κόσμο της ακαδημαϊκής κοινότητας, και δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Ξέρεις, όλως τυχαίως θα βρεθεί κάποιος πρόθυμος να βοηθήσει, μετά πρέπει να ανταποδώσεις, θα πας για ένα καφέ, το ένα πράγμα φέρνει το άλλο... μαθηματικοί είμαστε, 1+1=2. Συνήθως. Μερικές φορές κάνει και 3, σύμφωνα με το Μαρινόπουλο, αλλά ακόμα το ψάχνω αυτό, και μέχρι να είμαι σίγουρος δεν θέλω να σου πω τίποτα. Πριν ρωτήσεις, ο Μαρινόπουλος είναι αλυσίδα super market. Δεν ξέρω κανέναν που να λέγεται Μαρινόπουλος.

Για να γυρίσω πίσω στο θέμα, παντού βλέπεις κόσμο να φιλάει άλλο κόσμο. Πραγματικά, έχω αρχίσει και πιστεύω ότι οι φοιτητές είναι είδος το οποίο ακολουθεί δικό του αναπαραγωγικό κύκλο. Ενώ όλα τα υπόλοιπα είδη ζευγαρώνουν σε κάποια συγκεκριμένη εποχή, αυτοί το κάνουν όταν δεν το κάνει κανένα άλλο είδος. Θα μου πεις, πρέπει να κάνεις τη διαφορά. Και επίσης, δεν είναι ότι περιμένουν τον Οκτώβρη για να ζευγαρώσουν, κάθε άλλο. Απλά, νομίζω είναι εν γένει η εποχή στην οποία βρίσκουν παρτενέρ. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά αυτό βλέπω, αυτό λέω.

Σκέφτηκα επίσης να ψάξω λίγο στατιστικά κατά ποιο μήνα γεννιούνται περισσότερα παιδιά ζευγαριών που είναι φοιτητές. Με τη βοήθεια της Κάλλιας συνειδητοποίησα ότι ο μήνας που γεννιέσαι λέει πολλά για το πως έγινε... ώστε να γεννηθείς. Εγώ, φερ' ειπείν, που είμαι γεννημένος το Σεπτέμβρη, ξέρω ότι πριν 9 μήνες ήταν η Πρωτοχρονιά. Ξέρεις, λίγο παραπάνω ποτό, για το καλό της καινούριας χρονιάς... 

Επίσης, πολλά Ταυράκια που ξέρω, που είναι γεννημένοι το Μάη. 9 μήνες πριν είναι ο Αύγουστος. Θέλεις να μου πεις ότι θα πας διακοπές με το ταίρι σου, και θα κάτσεις ήρεμος; Αν όντως ισχύει, έχω άσχημα νέα για σένα.

Και που λες, ίσως να άξιζε τον κόπο να το ψάξει κανείς. Κανονικά θα έπρεπε να παρατηρηθούν περισσότερες γεννήσεις κατά τον Ιούλιο, αν δεν κάνω λάθος. Αλλά και πάλι, εκεί δεν μπορεί να είναι κανείς απόλυτος. Επειδή εμείς έχουμε και άλλες δυο εξεταστικές, πλην αυτή του Σεπτεμβρίου. Όπως είναι ευρέως γνωστό, ο έρωτας είναι ένα από τα ισχυρότερα αντίδοτα του άγχους. Πάντα υπό ιδανικές συνθήκες λέω. Αν έχεις κομπλεξικό παρτενέρ, θα σε παραπέμψω στη λαϊκή σοφία: "αν πετύχει η πεοκρουσία, τύφλα να'χει η συνουσία". Χυδαίο; Δε νομίζω.

Τέλος πάντων. Από τη μια, είναι ευχάριστο να βλέπεις τόσο... ας πούμε έρωτα γύρω σου. Από την άλλη, μερικές φορές σου έρχεται να τους πιάσεις να τους κοπανάς κεφάλι με κεφάλι. Γιατί όπως και να το κάνουμε, ναι, είναι ωραίο πράγμα ο έρωτας, αλλά δεν χρειάζεται να μου το χτυπάς συνέχεια! Get a room, που λεν και στο America! 

Κλείνω με μια μουσική αφιέρωση. Πιστεύω ότι αρμόζει στο θέμα.