Ξαναγύρισα, θα γράψω και σήμερα μερικά πράγματα. Δύσκολο τελικά να κόψεις τις καλές συνήθειες.
Σήμερα έχω να σου μιλήσω για κάτι διαφορετικό. Μερικές φορές συμβαίνει. Ελπίζω να μη σε ξενίσει αυτό, και να συνεχίσεις να διαβάζεις.
Θα σου έχει συμβεί σίγουρα να περνάς μια άσχημη φάση. Μπορεί να έχεις προβλήματα με τη σχέση σου, να μη καταλαβαίνουν οι γονείς σου τι περνάς, ή και να σου κάνουν οι ίδιοι τη ζωή δύσκολη, μπορεί να τσακώθηκες με κάποιον φίλο... μπορεί να τσακωθείς και με τον ίδιο σου τον εαυτό. Εγώ έχω πλακωθεί κιόλας με τον εαυτό μου. Αλλά ευτυχώς νίκησα, εντάξει.
Το θέμα είναι πως πολλές φορές αυτά που περνάμε μας φαίνονται πάρα πολύ μεγάλα και ανυπέρβλητα (πω πω λέξη και αυτή!), και ίσως να έχεις νιώσει κι εσύ ότι δεν υπάρχει άνθρωπος να σε καταλάβει. Άσχημη φάση. Μου θυμίζει μια φορά που είχα στεναχωρηθεί πάρα πολύ επειδή είχα ξεμείνει από σοκολάτα στις 2 το πρωί. Κι εγώ δεν είχα άνθρωπο να πω τον πόνο μου, και ένιωθα τόσο μόνος στον κόσμο, χωρίς ούτε ένα κομματάκι σοκολάτα, ούτε καν ρόφημα σοκολατούχο δεν είχα. Το θυμάμαι και ανατριχιάζω.
Αλλά ας μη θυμόμαστε άσχημες φάσεις. Ας μιλήσουμε γι'αυτό που ξεκίνησα να σου λέω. Το έχεις σκεφτεί ποτέ πως δεν περνάς μόνο εσύ δύσκολα; Ή, ακόμα καλύτερα, σου έχει περάσει από το μυαλό ότι κάποιος κάπου ίσως περνάει τα ίδια μ'εσένα, σκέφτεται όπως εσύ, έχει τα ίδια όνειρα μ'εσένα; Εξωφρενικό, το ξέρω! Όμως ισχύει. Ναι, ισχύει. Μη μου λες όχι, ισχύει που σου λέω.
Και για να σε πείσω, θα σου εκθέσω τις εμπειρίες μου σχετικά μ'αυτά που σου λέω. Εχθές το βράδυ είχα μια συζήτηση με κάποιον που γνώριζα ελάχιστα. Όταν λέμε ελάχιστα, εννοούμε "Γεια, τι κάνεις;" - "Καλά, εσύ;" - "Καλά κι εγώ", άντε ίσως και καμιά κουβέντα παραπάνω. Ξέρεις, όταν λες "Φεύγω, τα λέμε!" ρε παιδί μου. Αλλά πραγματικά, σχεδόν άγνωστο άτομο. Αν και από αυτά που έχω αρχίσει να καταλαβαίνω, μάλλον είναι ιόν το συγκεκριμένο, και μάλιστα κατιόν. Χάρην πληρότητος υπενθυμίζω ότι τα κατιόντα έχουν θετικό φορτίο λόγω έλλειψης ηλεκτρονίων.
Που λες, όπως χάζευα εγώ στα άδυτα του Διαδικτύου, πήρα χαμπάρι με την υπερενισχυμένη και οξύτατη διαίσθησή μου ότι το συγκεκριμένο άτομο (έστω άτομο προς το παρόν) κάτι έχει. Δεν ήταν επειδή ήταν προφανές, ήταν λόγω της διαίσθησής μου που το κατάλαβα, το τονίζω αυτό. Από μια απλή ερώτηση του τύπου "τι έχεις", λοιπόν, φτάσαμε με αυτό το άτομο να λέμε ο ένας την ιστορία του στον άλλο. Και αλήθεια, είχαμε τόσα κοινά στοιχεία που ήταν σχεδόν αστείο. Μέχρι και ίδια όνειρα, αυτό που σου είπα στην αρχή! Καλά, όχι πανομοιότυπα, αλλά σε μεγάλο βαθμό συμβατά.
Και έρχομαι εγώ, και σου λέω τώρα το εξής: μήπως τελικά δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί; Δεν λέω εγώ με το άτομο που είναι ιόν, γενικά μιλάω. Και έρχομαι και σου απαντάω: ναι, είμαστε.
Πιστεύω ότι είμαστε όλοι ίδιοι, και κανένας μας δεν έχει τίποτα κοινό με κανέναν άλλον. Είμαστε όλοι ίδιοι επειδή όλοι μας θέλουμε κάτι από τη ζωή. Όλοι μας παλεύουμε να κατακτήσουμε κάτι, όλοι θέλουμε κάπου να φτάσουμε. Ο καθένας μας είναι αδύναμος και μόνος, ο καθένας μας φοβάται, ο κάθε ένας από εμάς έχει το δικό του μυστικό που κουβαλάει μαζί του. Κι όμως, είμαστε όλοι άσχετοι μεταξύ μας.
Είναι βιώματα, είναι εμπειρίες, είναι επιλογές, δεν ξέρω. Κάτι όμως μας διαφοροποιεί. Ίσως να είναι ο χαρακτήρας, αλλά θα μου πεις ο χαρακτήρας χτίζεται, και είναι άμεσα εξαρτώμενος από το περιβάλλον. Κι όμως, στο ίδιο περιβάλλον, δυο διαφορετικά άτομα αντιμετωπίζουν διαφορετικά τις ίδιες ακριβώς καταστάσεις! Οπότε, τι είναι αυτό που μας κάνει διαφορετικούς; Τι είναι αυτό που κάνει τον καθένα μας τόσο ανεξάρτητο ή τόσο θύμα, τον έναν ηγέτη και τον άλλο ακόλουθο, τον έναν ήρωα και τον άλλο εγκληματία;
Δεν ξέρω, είμαι ειλικρινής. Μακάρι να ήξερα. Τότε θα μπορούσα κι εγώ να διαλέξω ενσυνείδητα να είμαι κάτι άλλο, ίσως. Δεν σου λέω ότι δεν επιλέγω να είμαι αυτό που είμαι τώρα, μη παρεξηγήσεις. Λέω μονάχα πως εάν, λέω εάν, ήξερα τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους δυνατούς, ίσως να το έκανα κι εγώ. Αν ήξερα τι είναι αυτό που τους κάνει αδύναμους, ίσως να το απέφευγα. Ίσως τότε θα ήξερα κιόλας ποιος είναι δυνατός, και ποιος αδύναμος. Η δύναμη είναι να τα αντιμετωπίζεις όλα μόνος σου, ή είναι μήπως η ικανότητα να ξέρεις και να μπορείς να ζητήσεις βοήθεια; Και η αδυναμία, είναι να στηρίζεσαι στους γύρω σου, ή είναι μήπως η υπερβολική πίστη στις ικανότητες του εαυτού;
Και εντέλει, τι είναι ο χαρακτήρας; Είναι αυτό που σε καθορίζει, ή είναι ο τρόπος που σε βλέπουν οι άλλοι;
Κάποτε είχα διαβάσει πως δεν σε καθορίζουν όσα κάνεις μπροστά στους άλλους, αλλά όσα κάνεις όταν δεν σε βλέπει κανείς. Το δέχομαι, και πιστεύω ισχύει. Αλλά τότε ποιος είναι καλός, και ποιος κακός; Καλός είναι αυτός που όταν είναι μπροστά στους άλλους χαμογελάει, αστιεύεται και δείχνει ενδιαφέρον, ενώ όταν γυρίζει σπίτι σκέφτεται πως να "ρίξει" τη "γκόμενα" του "φίλου" του; Ή μήπως καλός είναι αυτός που "γράφει" τη "γκόμενα" του Φίλου του όταν αυτή αρχίζει και του την "πέφτει"; Σου ζητάω συγγνώμη για τα υπερβολικά πολλά εισαγωγικά, αλλά πιστεύω καταλαβαίνεις ποιος ο λόγος. Και επίσης, ευτυχώς δεν έχω βρεθεί σε τέτοιες καταστάσεις, πριν αρχίσεις και αναρωτιέσαι, ήταν εντελώς τυχαία αναφορά.
Τώρα λοιπόν, που φτάνω προς το τέλος και αυτής της καταχώρησης, θα ήθελα να σου πω και άλλα εξωφρενικά πράγματα, που είπα και στο προαναφερθέν άτομο. Τελικά, δεν αξίζει να στεναχωριέσαι και για τίποτα. Έχεις την υγεία σου, μπροστά σου έχεις ανοιχτές όλες τις επιλογές του κόσμου, και δεν υπάρχει κάτι που να σε εμποδίσει. Όσο φανταστικό και ηλίθιο και να ακούγεται, έτσι είναι! Σκέψου λίγο. Περιορισμούς βάζουμε εμείς οι ίδιοι στους εαυτούς μας, δεν μας τις βάζει κανείς άλλος. Ή, ακόμα καλύτερα, μας περιορίζουν πράγματα, καταστάσεις και πρόσωπα μονάχα από τη στιγμή που το επιτρέψουμε εμείς οι ίδιοι. Οι επιλογές είναι πάντα εκεί, άσχετα με το αν τις κάνεις ή όχι. Άμεσο αποτέλεσμα: σε στεναχωρούν μονάχα εκείνα τα πράγματα στα οποία δίνεις βάρος και σημασία. Συμπέρασμα: δίνεις σημασία μόνο σε όσα αξίζουν. Ποια είναι αυτά που αξίζουν; Εκεί είναι καθαρά δικό σου θέμα.
Ίσως να μη σου είπα τίποτα ουσιαστικό, το ξέρω. Λυπάμαι αν νιώθεις ότι έχασες χρόνο από τη ζωή σου διαβάζοντας να παραπάνω.
Αν, από την άλλη, κατάλαβες τι θέλω να σου πω, χαίρομαι ιδιαιτέρως, και ελπίζω να μοιραστείς τις σκέψεις σου μαζί μου.
Επαναλαμβάνω, εκτός συνηθισμένων και σήμερα, το ξέρω. Συμβαίνει όμως. Εξάλλου, η ποικιλομορφία είναι καλό πράγμα, έτσι δεν είναι;
Χαμογελάμε στη ζωή! Στο τέλος, θα μας χαμογελάσει κι αυτή! ;)