Όταν πας στη Ρώμη...

...κάνεις την πάπια. Όχι; Εγώ αυτό έκανα. Τι να κάνουμε, ο καθένας έχει τον τρόπο του...

Που λες, ακόμα σε διακοπές είμαι. Βρήκα όμως ευκαιρία, και είπα να σου γράψω δυο γραμμές. Αυτές τις μέρες είδα αρκετά, και θυμήθηκα και κάποια παλιά, και ήθελα να σου τα πω. Είναι ενδιαφέρον να απομυθοποιείς κάποια πράγματα στον κόσμο.

Εγώ, τώρα που σου γράφω, είμαι στην Ιταλία. Σε μια μικρή πόλη στην Τοσκάνη, που δεν θα σου πω το όνομά της, αφού δεν θα την ξέρεις, αλλά θα σου πω ότι είναι κοντά στην Perugia. Κάθε φορά που έρχομαι εδώ, διαπιστώνω το ίδιο πράγμα, ξανά και ξανά: οι Ιταλοί είναι χαζοί. Ή, όπως λέει και ο Άγγελος, "είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι". Το ξέρουμε ότι δεν είναι του Άγγελου το ρητό, δεν πειράζει, δεν θα τσακωθούμε για τα πνευματικά δικαιώματα. Εκτός και αν το θέλεις.

Και γιατί είναι χαζοί οι Ιταλοί; Μα καλά... είναι δυνατόν να μην υπάρχει ένα net cafe όπου να μπορέσεις να πας, να κάτσεις μια δυο ώρες, να χαζέψεις με την ησυχία σου, και να σηκωθείς να φύγεις; Το μοναδικό τέτοιο μέρος που έχω βρει εδώ κοντά, είναι στα 5 χιλιόμετρα από εκεί που μένω, και για να μπορέσω να κάτσω πρέπει να βγάλω κάρτα μέλους! Ταυτότητες, ΑΦΜ, φωτογραφίες... Και όχι, δεν υπερβάλλω, σου μιλάω ειλικρινά! Όλα αυτά, επειδή ήθελα να βρω κάτι, και χρειαζόμουν τον υπολογιστή για 10 λεπτά. Όπως αντιλαμβάνεσαι, μου πέρασε γρήγορα η θέληση.

Από άποψη τεχνολογίας, γενικά πάσχουν. Κάτι που δεν περίμενα, για να πω την αλήθεια μου. Δύσκολα θα βρεις κάποιον που να μπορέσει να σε καταλάβει και να σου πει μια καλή, εμπεριστατωμένη κουβέντα πάνω σε οτιδήποτε σχετίζεται με τεχνολογία. Εδώ εχθές το βράδυ μίλαγα με έναν άνθρωπο, ο οποίος υποτίθεται είναι επαγγελματίας, και του χώρου μάλιστα, και είχε στον υπολογιστή του Kaspersky. Μα Kaspersky; Τι να πω...

Πρέπει να ομολογήσω πως σε κάποια σημεία πάντως είναι πολύ πιο μπροστά. Αλλά και πάλι, κάτι λείπει... 

Ας πούμε, εγώ τώρα που σου γράφω, έχω συνδεθεί στο Internet από το laptop μου, μέσω του κινητού. Έχω λέει 6 μήνες δωρεάν πλοήγηση... τι να πω εγώ, δεν θέλω; Αυτό, ας πούμε, δύσκολα θα το βρεις στην Ελλάδα!

Γυρίζοντας όμως πίσω στο κύμα θαψίματος της Ιταλίας, δεν ξέρουν να φτιάχνουν γλυκά. Έχουν εκεί πέρα ένα tiramisu, panna cotta και κάτι τέτοια, και αυτά είναι. Άμα τα φας μια φορά, δεν έχεις τι άλλο να φας. Προχθές πήραμε μια τούρτα, και καλά, η οποία δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα σκληρό μπισκοτοειδές περίβλημα γεμάτο με σαντιγί και nutella. Όχι, μη χαίρεσαι, ήταν απαίσιο. Πάρα πολύ βαρύ και άγευστο. Ενώ εγώ, που πήρα και έφτιαξα μετά μια τούρτα όλη δική μου, με φράουλες, μήλο και σοκολατούχο mascarpone, εκεί να δεις... Τους λείπει φαντασία, όπως και να το κάνουμε!

Αυτό στο οποίο έχουν ταλέντο, είναι το παγωτό. Αυτό, δεν μπορώ να πω, το έχουν εξελίξει σε σημείο που δεν ξέρω αν μπορεί να τους φτάσει κανείς. Εγώ τόσες μέρες που είμαι εδώ, το έχω διαπιστώσει και επιβεβαιώσει πολλές φορές...

Όσον αφορά τις γυναίκες τους, έχουν υπερεκτιμηθεί κατά τη γνώμη μου. Αναλογικά, υπάρχουν πολύ πιο ωραίες Ελληνίδες παρά Ιταλίδες. Αν δεν με πιστεύεις, έλα δες το, αλλά εγώ σε προϊδεάζω. 

Όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα, έχουν λίγο περίεργες για μένα αντιλήψεις. Τώρα, θα μου πεις, αυτό ισχύει λίγο πολύ παντού για μένα, όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά όπως και να έχει, θα σου πω τι εννοώ. Για τους Ιταλούς, τα δυο μέρη όπου συναντάς γυναίκες και κάνεις γνωριμίες, είναι το γυμναστήριο και το super market. Ναι, καλά διάβασες, το super market. Το γυμναστήριο, πάει και έρχεται, δε λέω, μια χαρά. Μα στο super market; 

Αυτό με οδηγεί στο θέμα της διασκέδασης. Βγαίνουν μεν, πάνε σε club, χορεύουν και όλα τα λοιπά. Αλλά ήταν ένα βράδυ, νομίζω πριν από μερικά χρόνια, και πρέπει να ήταν πάλι περίοδος του Πάσχα. Είχα βγει λοιπόν βόλτα στη κεντρική οδό της πόλης (per il Corso, που λένε αυτοί εδώ), και σε ένα σημείο βλέπω έναν όχλο από νέους, στην ηλικία μου περίπου, συν κάτι άκυρα πουρά, να στέκονται έξω από ένα παρακμιακό μπαράκι, όλοι με μπύρες και με τσιγάρα στο χέρι, και να λένε βλακείες. Και αυτή ήταν η διασκέδασή τους για το Πάσχα. Ήταν επιεικώς απογοητευτικό το θέαμα.

Έχουν ωραία μέρη για να πας. Αυτό τους το παραδέχομαι. Έχουν ωραία φύση, ωραία αρχιτεκτονική, έχουν διατηρήσει τα αρχαία τους. Σκέψου πως εγώ για να πληρώσω τα ασφάλιστρα του αυτοκινήτου μου, πρέπει να πάω σε ένα μεσαιωνικό κτήριο! Και πάλι, δεν υπερβάλλω, το κτήριο είναι όντως μεσαιωνικό! Είναι τρομερό το πως από την τεράστια πόρτα και το πετρόκτιστο ξαφνικά βρίσκεις μπροστά σου μια γυάλινη πόρτα και περνάς σε ένα σύγχρονο γραφείο γεμάτο χαρτούρα και υπολογιστές. 

Αυτό που μου έχει μείνει ως πολύ ωραίο από την Ιταλία, είναι ένας ετήσιος διαγωνισμός που υπάρχει. Κάθε δεύτερο Σάββατο του Σεπτέμβρη, μαζεύονται εδώ από πέντε πόλεις, και διαγωνίζονται στη σκοποβολή με μεσαιωνική βαλλίστρα, που είναι κάτι τέτοιο:

Το θέμα είναι πως το όλο πράγμα γίνεται σε μεσαιωνικό στιλ, είναι όλοι ντυμένοι όπως το Μεσαίωνα, έχουν μουσικούς, έχουν τους ευγενείς, είναι αυτοί που διαγωνίζονται... Ήμουν κι εγώ μέλος σε κάποια φάση, έκανα το φρουρό! Πλάκα είχε, με το κολάν και τα δερμάτινα παπούτσια! Αλλά αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν ο εξοπλισμός μου: ακόντιο και ασπίδα! 

Έχουν και μια παράσταση με σημαίες, που είναι πολύ ωραία. Μπορείς να τη δεις εδώ:

Έχουν και τα ωραία τους, δεν μπορώ να πω. Αλλά και πάλι... Τέλος πάντων, πρέπει να πάω τώρα. Μετά από αυτή τη μαρτυρία της εντύπωσής μου για την Ιταλία, σε αφήνω. Θα ξαναγυρίσω στο συνηθισμένο μου μήκος κύματος όταν είμαι πλέον σε οικεία εδάφη, εδώ με αποσυντονίζουν οι Ιταλοί. 

Alla prossima, που λένε και εδώ!

Καλό μας Πάσχα!

Τι γίνεται; Χαθήκαμε, ε;

Το ξέρω, φταίω εγώ... ούτε ένα τηλεφώνημα, τίποτα. Είμαι γάιδαρος, ναι, το ξέρω. Μη βαράς, εντάξει...

Είχα μαθήματα, τι να κάνω; Θυμάσαι για κάτι πακέτα που σου έλεγα; Ε, έπρεπε να το ερευνήσω, δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι το ζήτημα! Τελικά είδα με τα ίδια μου τα μάτια πως χάνονται τα πακέτα... ήμουν μάρτυρας στο πως απλά αντικαθιστώνται από κλώνους, χωρίς να αναλογιστεί κανείς τη θυσία τους. Και εγώ έκανα το χρέος μου, το ανέφερα στις αρμόδιες αρχές, αν και δε νομίζω να γίνει κάτι... 

Πέρα από αυτό, πλησιάζει Πάσχα. Θα μου πεις, και τί έγινε; Θα σου πω, τίποτα. Αυτό που έγινε είναι πως πάμε να δούμε λίγο τους δικούς μας, να προσποιηθούμε πως κάνουμε επανάληψη και διαβάζουμε για την επικείμενη εξεταστική, να βγούμε με παλιούς, και ενίοτε νέους, φίλους, να φάμε λίγο σπιτικό φαγητό... Ε, αν μας παίρνει, να πάρουμε και κανένα δώρο, ε;

Πρέπει να σου πω πως είναι κάποια πράγματα που κατά καιρούς σκέφτομαι. Περιοδικά δηλαδή. Και συνήθως με πιάνουν κάτι τέτοια σε τέτοιες γιορτές. Αναδύεται βρε παιδί μου ένα κλίμα, δημιουργείται ένα περιβάλλον, που σε κάνει να αναρωτηθείς μερικά πράγματα. Εγώ φερ' ειπείν, είχα πάντοτε την απορία τι στο καλό είναι το κουνέλι του Πάσχα; Κουνέλι, λαγός, ό,τι στο καλό είναι τέλος πάντων, δεν ξέρω αν είναι άγριο ή ήμερο το ζώο. Αλλά είναι κάπως ανησυχητικό το ότι υπάρχει κουνέλι [έστω ότι είναι κουνέλι, χωρίς βλάβη της γενικότητας], το οποίο κρύβει αυγά το Πάσχα, τα οποία εσύ πρέπει να βρεις! Μα κάτσε λίγο, τι σχέση έχει το κουνέλι με τα αυγά; Θηλαστικά δεν είναι τα κουνέλια; Από πότε κάνουν αυγά; Μήπως πρόκειται για κάτι άλλο, και όχι για κουνέλι; Μήπως είναι καμιά κότα, καμιά χήνα τίποτα, και κάνει την πάπια; Ποτέ δεν μου άρεσε αυτό με το κουνέλι...

Ύστερα, το έχω άχτι που δεν έχω δει ακόμα τα Πάθη του Χριστού, το γνωστό splatter που είχε κάνει τόσο πάταγο τότε που βγήκε. Αλλά από την άλλη σκέφτομαι, αν θέλω να δω κάτι τέτοιο, βλέπω το Saw, που έχει και διαφορετική υπόθεση, ενώ το εν λόγω έχει παιχτεί πολλές φορές. Εδώ και 2000 και κάτι ψηλά χρόνια, που λέει ο λόγος. Τυχεροί ήταν στο Μεσαίωνα, που δεν είχαν τηλεόραση, κάθε χρόνο την ίδια εποχή να τους βάζουν τα ίδια παρακμιακά έργα... αλλά θα μου πεις, είχαν τους άλλους με τις ντουντούκες. Πω πω, σκέψου, όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα να έχεις το φωνακλά να σου εξιστορεί το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά... τουλάχιστον την τηλεόραση την κλείνεις ρε παιδί μου!

Ένα άλλο που αναρωτιέμαι είναι, γιατί το Πάσχα να τρώμε αρνιά; Τι μας έχουν κάνει τα καημένα τα ζώα; Είναι τόσο φιλήσυχα, τόσο ήρεμα, τόσο καλά... και νόστιμα, δε λέω... αλλά τη συγκεκριμένη περίοδο γίνεται γενοκτονία ρε συ! Αν είναι δυνατόν δηλαδή! Πρέπει να είναι πολύ ψυχοφθόρο, να είσαι αρνί το Πάσχα! Να σκέφτεσαι συνέχεια αν θα ζήσεις μέχρι μετά τη Μεγάλη Εβδομάδα. Να τρως λουλουδάκια στο λιβάδι, και να μετράς τα πέταλα: θα ζήσω, δεν θα ζήσω, θα ζήσω, δεν θα ζήσω... 

Εμένα πάντως, δεν θα με χάλαγε και λίγο ψάρι!

Όπως και να' χει. Το Πάσχα δεν θα τα πούμε, γιατί δεν θα έχω Internet. Εξάλλου, έχουμε και άλλα πράγματα να κάνουμε! Βρες και εσύ καμιά ασχολία, καλό θα σου κάνει. Πήγαινε για καφέ, βρες κανένα φίλο, παίξε μπάλα, ή αν δεν μπορείς, στοίχημα. Όχι πολύ όμως, δεν κάνει. 

Φεύγω. Τα λέμε μετά το Πάσχα! xD

Ερώτηση κρίσεως

Πάντα είχα την απορία, τι είναι η ερώτηση κρίσεως; Είναι η ερώτηση που η απάντησή της είναι στην κρίση σου; Είναι μήπως η ερώτηση που πρέπει εσύ να κρίνεις αν είναι ερώτηση; Ή μήπως είναι η ερώτηση που όταν την ακούς, σε πιάνει κρίση;

Εγώ μέχρι πρόσφατα είχα την εντύπωση πως ισχύει το τελευταίο, και όχι κάτι διαφορετικό. Και, για να πω την αλήθεια, όποτε ακούω την έκφραση αυτή, είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι. Ερώτηση κρίσεως... τσουπ! με τη μία, παθαίνεις κρίση! Πες τώρα, σοβαρά, δεν το σκέφτεσαι και εσύ?

Και στο κάτω κάτω, τι είδους ερωτήσεις είναι οι ερωτήσεις κρίσεως? Κάτσε, γιατί μόλις σκέφτηκα κάτι άλλο... Μήπως είναι ερωτήσεις που σου τις κάνουν κατά τη διάρκεια κρίσης; Δηλαδή, μήπως όλες οι ερωτήσεις που μας κάνουν αυτή την περίοδο, είναι ερωτήσεις κρίσεως;

Εγώ από την πολυετή εμπειρία μου, σαν ερώτηση κρίσεως θυμάμαι όταν με είχε ρωτήσει η δασκάλα πόσα μήλα θα είχα αν από τα 8 υποθετικά μου παίρνανε τα 3. Τότε πράγματι είχα πάθει κρίση, γιατί δεν μπορούσα να διανοηθώ πως θα ερχόταν κάποιος, και στο άκυρο απλά θα μου έπαιρνε τα τρία μου μήλα. 

Μετά, βέβαια, περάσαμε σε άλλο επίπεδο δυσκολίας, αφού ανεβήκαμε επίπεδο με το να περάσουμε στην ανώτερη βαθμίδα της εκπαίδευσης. Οι ερωτήσεις κρίσεως έγιναν πιο σύντομες, και οι κρίσεις που πάθαινα πιο έντονες. Και έχω φτάσει πλέον στο Πανεπιστήμιο, και όχι σε οποιοδήποτε Πανεπιστήμιο, αλλά στο ΠιΤσιΚει, όπου κάθε ερώτηση που ακούς είναι ερώτηση κρίσεως! Την παθαίνεις την κρίση σου, όπως και να΄χει, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο στη μέση. Παθαίνοντας συνεχείς κρίσεις, καταλήγεις να το συνηθίσεις, οπότε τελικά είναι στην κρίση σου για τον αν θα πάθεις κρίση ή όχι! Καταλήγεις να έχεις την κρίση, στην κρίση σου! Α ρε ΠιΤσιΚει, τα μεγαλεία σου, και τα μυαλά που βγάζεις..!

Κρίνοντας, λοιπόν, από αυτά που έχω δει μέχρι τώρα, και έχοντας πλέον φτάσει στο επίπεδο της κεκριμένης κρίσεως, συμπεραίνω πως μόνο οι κρίσιμες ερωτήσεις είναι αυτές που μπορούν να σε φέρουν σε κρίση. Αυτές που οφείλονται στην κρίση, δεν είναι κρίσιμες, αυτές είναι κρισίγονες. Προσοχή εδώ στον τόνο, επειδή οι κρισιγόνες, είναι οι ερωτήσεις που προκαλούν τις κρίσεις! Κλασσικό παράδειγμα, το προαναφερθέν συμβάν με τα μήλα, ή ακόμα πιο απτό, η κλασσική ερώτηση της γυναίκας προς τον άνδρα "Μήπως έχω πάρει κιλά;".

Πέρα από όλα αυτά, Αν φτάσεις στο σημείο να πρέπει να κρίνεις αν μια ερώτηση είναι ερώτηση, τότε μάλλον δεν πρόκειται περί ερωτήσεως, ή θα μπορούσε να είναι ρητορική από τη φύση της. Οπότε, στα ίδια καταλήγουμε. Επίσης, αυτές οι ερωτήσεις που γίνονται κατά την περίοδο κρίσης, σίγουρα είναι κρισίγονες, σύμφωνα με όσα ειπώθηκαν πριν, και ενίοτε ενδέχεται να είναι και κρισιγόνες, συμβάλλοντας έτσι στο να χειροτερέψει η κρίση.

Ποιά η διαφορά όμως της κρίσιμης και της κρισιγόνης ερώτησης; Αυτό το πολύ λεπτό σημείο, είναι άξιο αναφοράς. Η κρισιγόνα ερώτηση, δημιουργεί μια κρίση, ή μια κατάσταση η οποία θα καταλήξει σε κρίση μετά από κάποιο δεδομένο, πεπερασμένο χρονικό διάστημα. Η κρίσιμη ερώτηση, από την άλλη, είναι μια ερώτηση που τίθεται εφ' ενός ήδη καλώς τεθειμένου προβλήματος. Δηλαδή, η κρίση προϋπάρχει! 

Ποιο είναι το συμπέρασμά από όλα αυτά; Κρίνε μόνος σου, φίλε μου! Αυτή από μόνη της είναι μια ερώτηση κρίσεως!

Segmentation fault

Δεν έχεις ιδέα, και το εννοώ, πραγματικά δεν έχεις ιδέα, πόσες φορές το έχω δει αυτό το μήνυμα τις τελευταίες ημέρες. Γιατί; Μα αφού ήταν η παράδοση της εργαστηριακής άσκησης του μαθήματος του Προγραμματισμού! Και τί σχέση έχω εγώ; Μα αφού είμαι βοηθός! 

Κάτσε τώρα, τι εννοείς, και τι έγινε; Δεν πρέπει δηλαδή να βοηθήσω; Όχι λες, ε; Καλά, άποψή σου...

Τέλος πάντων, εγώ έχω να σου πω τι είναι αυτό το segmentation fault. Γιατί με το να το δω τόσες φορές, δεν μπορεί, κάπου αναρωτήθηκα κι εγώ, λέω τι στο καλό είναι αυτό; Λοιπόν, αυτό είναι κάτι που γίνεται όταν εσύ, ενώ έχεις φτιάξει ωραία και καλά το πρόγραμμά σου και χαίρεσαι, και όταν αυτό τρέχει, πάει κάτι και ζητάει πράγματα που είτε δεν ξέρει πού να τα βρει, είτε απλά δεν μπορεί να πάει να τα ψάξει, στη μνήμη του υπολογιστή. Πες ρε αδερφέ ότι πας να ανοίξεις ένα αρχείο, και ενώ νομίζεις πως το έχεις κάνει μια χαρά, αυτό, σαν ύπουλη ύπαρξη που είναι, δεν ανοίγει! Ε, όταν εσύ πας να διαβάσεις ή να γράψεις από το αρχείο, θα σου πει ότι κάτι δεν πήγε καλά με το να σου πετάξει segmentation fault. 

Τώρα θυμάμαι... πόσες άπειρες ώρες μπροστά από τον υπολογιστή έχω περάσει... Να κάθεσαι και να κοιτάς τον κώδικα, σχεδόν παρακαλώντας τον να σου πει ο ίδιος ποιο είναι το πρόβλημα και πως λύνεται. Να προσπαθείς να κοιμηθείς, και μπροστά στα κλειστά σου μάτια να κυκλοφορούν δείκτες, αλφαριθμητικά και ατέρμονες βρόχοι, ενώ μετράς τα πρόβατά σου μέσα σε μια while. Να προσπαθείς να θυμηθείς ποιος είναι ο αριθμός του κινητού σου, και οι μόνοι αριθμοί που μπορείς να σκεφτείς να είναι δυνάμεις του 2. Ωραίες εποχές...

Τώρα, για να σου πω την αλήθεια, έχω περάσει σε άλλη φάση. Είμαι μεν βοηθός στη C, ασχολούμαι ακόμα, και θυμάμαι αρκετά πράγματα, αλλά η κυρία μου ασχολία είναι η VB .NET, το οποίο σημαίνει πως αντιμετωπίζω άλλα προβλήματα... Αντί για cores, τώρα βρίζω τα exceptions.

Και τώρα θυμήθηκα την κορυφαία φάση. Είχα στείλει ένα ήμι-τελειωμένο project στην εταιρία όπου δουλεύω [ναι, παίρνω λεφτά για να γράφω κώδικα!] χωρίς να ελέγξω τί ακριβώς στέλνω. Την επόμενη φορά που βρέθηκα με τον κύριο Χρήστο, ο οποίος ελέγχει τα όσα στέλνω, μου λέει ο άνθρωπος με πολύ τρόπο και προσοχή "απλά, είναι καλό σε περίπτωση λάθους τί μηνύματα εμφανίζεις". Αναρωτήθηκα εγώ, και ρώτησα γιατί το λέει αυτό. Και μου είπε πως ενώ δοκίμαζε το πρόγραμμα, ωραία και καλά, ξαφνικά πάει κάτι στραβά, και πετάει μήνυμα σφάλματος. Το κείμενο του μηνύματος? "Είσαι λούγκρα! ><". Αυτολεξεί!

Σκέψου, να δουλεύεις εσύ, πρωί πρωί, να μην έχεις πιει ακόμα καφέ, που λέει ο λόγος, και ενώ κάνεις τη δουλειά σου στο γραφείο, να σου πετάγεται ένα μήνυμα στο PC, "Είσαι λούγκρα! ><". Τί μπορείς να πεις ή να κάνεις? Τίποτα! Κάτι τέτοιο έπαθε και ο κύριος Χρήστος, και πάλι καλά που γέλασε τουλάχιστον ο άνθρωπος...


Και αναρωτιέμαι εγώ, γυρίζοντας στην προηγούμενη κουβέντα... γιατί να μη προσέξεις σε ποιες θέσεις μνήμης πας και δουλεύεις!? Κράτα μια λίστα ρε αδερφέ, κάνε ένα πρόχειρο! Μη πας και πέφτεις έξω από το εύρος σου! Όπως λέει και ο Άγγελος, "αφού έχωμε το stack τσε το shιπ, τσε έναν μπόιντερς που είναι δύο μπάιτς". Τα "τσε" είναι παραπομπή στο Κρητικό, βαρύ, τρανό, υπερήφανο και μοναδικό "και", και δεν έχει σχέση με τον άλλο Τσε, όπως το shιπ  δεν έχει σχέση ούτε με καράβι, ούτε με πρόβατο, είναι απλά το heap πάντα με την προαναφερθείσα προφορά. Και η συγκεκριμένη φράση είναι από το μάθημα των Δομών Δεδομένων, έμπνευση ενός καθηγητού που δεν θυμάμαι το όνομά του. Τέλος πάντων, σημασία έχει ότι έχεις τον μπόιντερς που είναι δυο μπάιτς! Γιατί να μη τον χρησιμοποιήσεις?!


Την επόμενη φορά που θα σου πετάξει segmentation fault το πρόγραμμα που γράφεις, σε παρακαλώ, φρόντισε πρώτα να εμφανίσεις μερικές τιμές... και κοίταξε λίγο το shιπ σου. Μετά πες μου, και εγώ θα έρθω, αλλά τουλάχιστον δεν θα ψάχνομαι να καταλάβω που είναι ο μπόιντερς. Που είναι δυο μπάιτς.