Τα άπαντα

Έχω καιρό να γράψω. Το ξέρω ότι δε σε νοιάζει, μια κουβέντα είπαμε ρε φίλε! Πω πω πω πω... πώς κάνεις έτσι?

Για σήμερα σου έχω μια έκπληξη. Ίσως να μην είναι και πολύ ευχάριστη, αλλά δεν παύει να είναι έκπληξη. Όπως ίσως αντιλήφθηκες από τον τίτλο, είμαι ποιητής. Και μάλιστα, από τους καλούς! Αλλά θα έχεις την ευκαιρία να θαυμάσεις και μόνος σου, φίλε αναγνώστη, την ευκολία με την οποία χειρίζομαι το λόγο καθώς και την ευφράδεια, την ευαισθησία και τη μοναδικότητα που διέπουν τα έργα μου... 

Ξεκινάω λοιπόν με κάτι που συνέγραψα πριν από μερικά χρόνια, και έχει τίτλο "Τσιπουρέξ".

Ήταν ένας τσίπουρος,

τον λέγαν Τσιπουρέξ,

που σπάνια μεθούσε

κι έτρωγε αφρολέξ.

Μια φορά για τσάρκα

εβγήκε μοναχός

και κάτω από μια βάρκα

απόθανε γυμνός.

Έκλαιγε η Τσιπουρίνα,

γυναίκα του πιστή,

που γι' άλλον ένα μήνα

θά' μενε μοναχή.

Καθότι όμως βρήκε

παρηγοριά αλλού,

το όνομα της βγήκε,

"Η κουνιστή Λουλού".

Λοιπόν, τί έχεις να πεις? Το ξέρω, έχεις αποστομωθεί! Δεν μου το' χες, ε? Και που να δεις και το επόμενο έργο μου!

Αλλά θα σου πω κάτι... αυτό το έργο, δεν είναι ολοκληρωμένο. Οπότε, θα σου γράψω μόνο αυτό που έχω τελειώσει, και για να σου δείξω πόσο πολύ σε εκτιμώ, και πόσο πολύ μετράει η γνώμη μου για σένα [ναι, καλά διάβασες], σου ζητάω να μου γράψεις ΕΣΥ πως θα ήθελες να τελειώσει! Αυτό δεν σημαίνει ότι έχω στερέψει και δεν ξέρω τί να γράψω παρακάτω, ή ότι βαριέμαι να σκεφτώ! Όχι βέβαια, τι λέμε τώρα?!? Απλά, όπως σου είπα, θέλω να είσαι και εσύ μέρος του μεγάλου αυτού έργου! Όταν κάποια μέρα εκτός από τον αριθμό Erdős θεσπιστεί και ο αριθμός Zababa, θα δεις πόσο υπερήφανος θα νιώθεις!

Απόλαυσε λοιπόν και το τελευταίο έργο μου:

Ταρανδομαγειρέματα και λαγοκατραπακίδια

δεν είχα ποτές μου ξαναδεί, ήξερα μόνο γίδια.

Μα βγήκα όξω μια στιγμή, να κάμω μια βολτούλα,

και βλέπω μπρος μου μια κερά, το όνομά τση Τούλα.

Κι εμίλησέ μου η κερά "Μωρέ κοπέλι, έλα!

Στο δάσος πάμε για να δεις τη θειά μου τη κουνέλα!"

"Κ' ήντά 'ναι μωρέ θειά, η θειά σου η κουνέλα?

Τί θέλεις από μένανε και μου φωνάζεις έλα?"

"Μωρ' έλα που σου λέω 'γώ, άκου με λιγάκι,

η θειά μου έχει καφενειό, θα πιείς και καφεδάκι!"

Επήγε τότεσάς η θειά, εμπρός αυτή και πίσω εγώ,

μέσα στο δάσος το βαθύ, και δεν ήξερα πού πατώ.

Νομίζω ότι είναι προφανής η επιρροή που είχε πάνω στη ποίησή μου ο πολιτισμός της Κρήτης, και μπορώ να καταλάβω τα αισθήματα που σε κατακλύζουν αυτή τη στιγμή...

Προσπάθησε όμως να ηρεμήσεις τώρα, και σε παρακαλώ, γράψε δυο γραμμές και εσύ. Συνέβαλε και εσύ στο να τελειώσει αυτή η όμορφη ιστορία! Βάλε και εσύ το δικό σου κομμάτι! Γίνε και εσύ, ποιητής!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αυτό το έχω γράψει πραγματικά εγώ, και αν το έχεις διαβάσει κάπου αλλού να ξέρεις ότι είναι κλεμμένο! Εμένα δεν με νοιάζει, αλλά σου το λέω να το ξέρεις. Α, και κάτι άλλο: η πιό διαδεδομένη πολεμική τέχνη ανάμεσα στις τσιπούρες, είναι το τσιπουράτε!